Pespayelik

Ellerim katran karası

Toprak var avucumda

Ziyaret deyim umulmadık dünü

Hep içinde olmak isterken bugünü

Ya gerisinde kaldım ya da hep ilerisinde

Onca gelecek varken bu durgunluk niye?

Sabırsız kaçmaya yakın, sırf anlamasın diye

Kanun gibi hükümleriniz le

Benden medet uman gururunuzla

Sırf daha zaman var diye

Beklettiğiniz yarınlar, saf hayaller değil artık

Bırakıp da gidebilirdiniz

Hangi mertebenin insanlarıydık ki

Bu çirkef bezeli yollarda pespaye olabildik

Güzel bir ruh lazım azizim, tertemiz de bir kalp 

Kaygısız

Bayağı bulunup atılan eşya misali

Bulup çıkarıverdi en derininden sandığın

Öylesine değildi, nasırlı ellerin oyması

Amaçsız hangi güneş doğmuş ki ufuktan?

Böyleydi, unutmaktı mubah olan

Dert edinircesine durduk yere öylesine

Bedbaht lığımıza üzülürken

En basit şeylerin bile tarifini yapamazken

Sırasını, yılını, umudunu bile kaybederken

Dile Şiraz Eden Her Söz Gül Kelamı mıdır?

Bir deli cesaretidir koptu gitti koynumdan

Fikirde kalacağına zikirde kalsın dedim

O kadar da takardım ki mantığına, sıradanlığına

Geçmesin isterdim eylüller

Ve yazın içimde beliren o coşkunluk

Mütemadiyen yaşardık efendim

Dile Şiraz eden her sözü gül kelamı sanırdık

Hatta muştuluk verir gibi beklerdik, çocukça

Belki

Yarıda kaldı hevesler

Timsali gibi o günlerin, her anı her anlatışımda

Bir bir hatıramda

Biter mi sandık, öyle kolay

Yaşanır mı diye yaşar mı insan? 

Oysa bile demeden, bir iç bile çekmeden

En güzel zamanlarımdı, bunu güzel belledim.

Bir daha demeden, beklenti içinde dahi olmadan

Kaç belkili anım oldu kim bilir?

Gözlerim kapalı yine çıkarım karalığa.

?

Hangi misale sıkıştırdılar bizi acaba?

Hangi dile peyda olduk?

Bilinmesi ne mümkün, kimin dilinde, hangi duada geçtik?

Kimler ayıpladı, kimler güldü arkamızdan?

Hangi bizi, hangi romana benzettik?

Hangi şehirdi en çok sevdiğimiz?

Hangi şarkıydı en çok söylediğimiz?

Dünlü mutluluklar mı sardı bizi bilmeden?