İki Güzel Göz

Bu gün farkındalık günüm sanırım, eskilerdeyim dönemiyorum. Fark ettiğim acı bir gerçek, dilim damağım kuru, öyle güzel gülen bir yüzü ve iki güzel gözü ne kadar bedbaht ettiğimi anladım. Eminim o kadar güzel gülemiyorsun artık ne büyük acı Ya Rab! İki mutlu olması gereken göz, en çok

hak eder oysa. Sorsan çokta tamahkar en büyük sınavı ben, en çok kıyamayan yine ben. 

İki Masum Yürek

İncir kadar küçük bir kalpte geçti bu hikâye

Oysa kızdım da ben, nasıl kıydım da taş kesilmedim

Bütün yaşadıklarımızı temize geçtim bu gün

Öyle özlemler, öyle anılar var ki içinde

Unutmuşum bazılarını yüzüm kızarıyor bak

Ne güzel anılarmış onlar, en güzel zamanlarımızmış

Geri gelmez biliriz, onca kötü düşleri niye son zamanlara sıkıştırmışız

İçim ısındı eski bizi görünce

Ne masumuz, görsen seninde için ısınır eminim

Sanki bütün sevgilerimizi gömmüşüz o günlere

Bütün geleceğim bir fedaya tâbi olsa da

Çok zor şu günlerimiz

Planlarımızın üstünde ailelerimiz

Düşlerimizin önünde korkularımız

Ya haklarımızı helal edişlerimiz

İki masum koca insanız artık

Ayrılıklarda aşka tabi, özlemlerde

Ben seni bu gün çok özledim

Uğurlar Olsun

Kaybetmeyi kabullenmek ne zor

Büyük savaşlarım oldu yaşım itibariyle bir hayli erken

Kaybetmeyi artık özümseyebiliyorsam

Suçlamadığım içindir kimseyi

Kendi savaşım bildiğim için benimle ilgili olan her şeyi

Ailemi, sevdiğimi ve daha bilumum kişiyi

Hiç suçlamadan önüne atıyorum işte kendimi

Alın beni, inancım kalmadı artık

Evet, evet siz haklısınız

Yanlışlar ve eksikler benim, bizzat bana ait

Dedim ya artık rahatça ifade verebilecek durumdayım

Yıkılabilir tüm gerçekler üstüme, sabahı da beklemeyebilir

İnançlarım ve beni ayakta tutabilecek yargılarım yerle yeksan

Herkes kendi hayatından mutluluğundan sorumluyken benim ne ağır bir yüküm var

Veremedim ama inanın çok istedim

Son evresinde ömrümün çok şey olsun istedim ama var edemedim

Hiç ummadığım hayatlara yaklaşıyorum

İdeallerim bir kenara, ben sizler gibi değilim

Uğurlar olsun sizlere 

Uyanmalı

Ömürler ister bazen hayat

Vakfedebilmelisin ki genişleyebilesin

Kendine tıkandıkça sıkışmışlığa olacak şikâyetin

Üzerinde durmayabilmelisin

Gecenin bir yarısında çıkabilmelisin

Uyanıklığa olan isyanını yenebilmelisin

Coşkunun peşinde yalnız kalabilmelisin

Başarıyı en tepesine koyduğun hayatı

En güzel sen yaşabilmelisin

Bırak aksın endişelerin

Sevdiklerine en yakın hep olabilesin

Değişmeyebilmek Adına

İki omzumun arasında yönetemediğim bir iktidar

Ve inançsızlığıma tahammülüm azalıyor artık

Kendim gibi derdim eskiden oysa yozlaşıyorum artık

Birçok kişi ve kestikleri ahkâmlara tıkadım kulaklarımı

İstemediğim bir istikamete, mucizelere mecbur bırakmaya utanmıyorsunuz da hiç

Ne istiyorsunuz benden? Kirli bir hayat mı olsun meşgalem?

Oysa herkes kadar farklıydım o zamanlar

Ve günahlarım daha az

Şimdi geride egenin sıcak güneşinin yaktığı bir omuz

Hatıralar eski! içinde ne kadar aransan da biz yokuz