Kuyucaklı

Şimdi ne sen suçlusun ne de ben

Günahını alır kızardım eskiden

Beklentin muntazam bir hayatken  

En doğrusuydu elini eteğini çekmen

Benim eğri büğrü yollarım

Senin cetvellerin var

Ortada buluşamadığımız çokça da yaşanmış lığımız

Senden sonra öyle şarkılarım ve kitaplarım var ki

Yalnız da değilim işte bildiğin gibi

Hegemonya'm

Güçlü görünmek ne zor Allah’ım

İnandırıvermek kendini bile

Saatlere bölmek günleri

Geçmeyecek acılar biriktirmek

Her şeye rağmen, canını yakamamak

Onca zaman geçti ki şimdi haklı buluyorum babamı

Büyüyor muyum neyim?  

Lüzumsuz geliyor artık önemsemek

Zor ve can yakıyor geleceği görememek

Siz sanıyorsunuz ki herbişey yolunda

Ben yolumda, o bile kendi yolunda

Herkes giderken senin yanında

Arkaya kalıp beklerim ben

Çoğu kişi düşmemi beklerken 

Çalın Davulları

Artık bunaldıkça yürüyorum, dur duraksız

İnsanlardan kaçıp kendimi bulmak için

En çok ta senin için

Yüreğe, bedene, İstanbul’a ya da dünyaya

Sığamıyorum işte saatlerce kaldırımlarda sessiz sakin

Sana benzetiyorum birilerini

Ve o birilerinin sen olma ihtimali yok ki

Ne acı!

Artık olmadıkça sen ve kabardıkça içim

Bir güzel yürüyorum ki sorma

Olanlara ve durumuma öfkem gırla

Kendimle konuşmalarımda. Ki çokta kızarım kendime

Bir güzel de haklı çıkmaların yok mu içimde

Bende sevdadır başkalarını haklı bulma davası

Şimdi tövbeler edip çıkmamam gerekir yoluna

Oysa sen yamacımda, rüyamda en yakınımda

Gitmeye yakınsın biliyorum

Yoruluyorum, kızıyorum, kanıyorum

Ben oyuncaklarımı bile paylaşmazdım ki çocukken

Dayanılmaz bir hal aldı artık hayat

Bile bile aklım yerindeyken

Görmemem, bilmemem, duymamam gereken senler olacak

Aklımı yerinde tutmamda zor olacak

Ve artık buralarda kalmakta

En çokta sevdiklerimle konuşmak yoracak

Delilik yapmamak için ısırıcam elimi, sana bir zararım dokunmayacak

O gün gelirse eğer ölümüm elinden olacak 

Eylül

Yitiririm masumluğumu

En yakınlarıma değin küserek hayata

En yakınımın yaşadığı bedbaht hikaye gibi

Öyle de uzağım ki

Hayat değirmeni öğütürken öyle bayağıyım ki

Ne boş ve ne renksizim

Kaçmayı en uzağa, sanki tek çözüm gibi

Ve artık bilmek istemediğim gibi

Hülasa öyle çok seni istediğim gibi

Bildiğim ve artık gelemeyeceğim gibi

Bundan böyle kendi etrafımda döneceğim gibi

Aptal gibi

Ve hatta ve hatta bu yüzyıla ait olmadığım gibi

Ruhuna sahip olamadığım gibi

Şimdi fersah fersah uzağında olmamı istediğin gibi

O günler gibiyim artık

Olabildiğine geniş zamanlar ve ben yine unuttum yaşarken içinde olmayı. 

Bin Yıllık Yalnızlık

Ey benim güzel ömrüm bilemedin ben ne hiçim

Etrafsızım ki çok daralıyor göğsüm

Yetemedim evvel ve büyütemedim kendimi

Kan tutar oldum ve kin doluyum

Oysa öylesine mutluyum ki var sebep

Yılanlar yok etrafımda benden büyük  

Dilim şimdi kuru damağımda o tat

Şimdi ölümlerden ölüm beğenmek mevsimi

Vakitler ardına kadar açık

Benzediğim insanlar vardı ki çocukken hiç istemezdim

Söyle nem kaldı, hayatlar tekerrüre gebe