Artık bunaldıkça yürüyorum, dur duraksız
İnsanlardan kaçıp kendimi bulmak için
En çok ta senin için
Yüreğe, bedene, İstanbul’a ya da dünyaya
Sığamıyorum işte saatlerce kaldırımlarda sessiz sakin
Sana benzetiyorum birilerini
Ve o birilerinin sen olma ihtimali yok ki
Ne acı!
Artık olmadıkça sen ve kabardıkça içim
Bir güzel yürüyorum ki sorma
Olanlara ve durumuma öfkem gırla
Kendimle konuşmalarımda. Ki çokta kızarım kendime
Bir güzel de haklı çıkmaların yok mu içimde
Bende sevdadır başkalarını haklı bulma davası
Şimdi tövbeler edip çıkmamam gerekir yoluna
Oysa sen yamacımda, rüyamda en yakınımda
Gitmeye yakınsın biliyorum
Yoruluyorum, kızıyorum, kanıyorum
Ben oyuncaklarımı bile paylaşmazdım ki çocukken
Dayanılmaz bir hal aldı artık hayat
Bile bile aklım yerindeyken
Görmemem, bilmemem, duymamam gereken senler olacak
Aklımı yerinde tutmamda zor olacak
Ve artık buralarda kalmakta
En çokta sevdiklerimle konuşmak yoracak
Delilik yapmamak için ısırıcam elimi, sana bir zararım
dokunmayacak
O gün gelirse eğer ölümüm elinden olacak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder