Tanıdık Bir Dost Gibi

Kıskıvrak yakalandık, dökülmeye yüz tutan dilimizdeki hecelerle

Uğruna inanmışlığın verdiği, üryan iç kabarmasıyla

Sırf ‘sız’ ekini çok kullanıyorum diye kendime kızmalarımla

Böyle olduğu kadarıyla, yâd edebildiğim hatıralarımla

Yarına uzanan umutvari deli bıçkınlığımla

Onunla bununla tüm pespayeliğimle

Apaçık penceremde sabahın güneşiyle

Dün yazdığım şiirimle

Geçmişteki günahlarım, gelecekteki sevaplarımla

Hiç aklıma düşmezken bir anda

Usul usul bir şeyler yapmaktan çok beylik laflar etmeyi seven kibrimle

Dilimde peyda olan ortaçgil şarkımla

Ummadığım anda öyle bir yakalanırım ki kendime

Hiç utanmadığım, hiç tanımadığım kadar kendimi.

Boşluklar

Kemirir bazen güzel anılarını içindeki sızı

Hissedemezsin, sorgular bulursun hayatı

Boşluk, mutsuzluk, umutsuzluk derya deniz

8 kollu bir ahtapot gibi fikirlerin ardında bıkkınlık sarsar omuzlarını

Bağlanamadığın amaçlar, okuyamadığın kitaplar vardır.

Ne için dersin ne için bu tantana

Oysa herkes mutlu, daha demin gördün parka dolaşan mutlu aileyi

İçinde büyüttüğün kaçma hissini bir kere daha en derinden tatbik edersin.

Bu sıyrılma anlayışı neyden gelir ki?

Niçin sarpa sarar insanı olduk olmadık?

Bırakamadığın sigara gibidir illet.

Bizim umutlarımız hiç eksilmedi azizim.

Umutla uyandığın bir sabah elbet gelecek.

Kaçıp gitmeden, elindekilerle kurabildiğin bir hayat.

Mevzu bahis o günün ne zaman geleceği. 

Hep Haklıydım

Anlamak için kaybettiğim vakitlere yazık.

Boşuna demedim herkesin dereden içtiği su farklı.
Niçin anlatma hevesine düşerdi ki zaten insan?

Biz değil miydik ki en acılı sonatı kol kola okuyan?

Neydi bizi ayıran?

Hangi bedbinliktir ki hayat hevesinden soğuttu bizi?

Sordum hem de onca inada inat.

Meşakkat'ime anlam verememiş ki, dünyalık derdimi anlasın.

Boş bir zahmet uğruna mı dayandın, sefası elbet yakın.

Yalnızlık benim, çokluk sizin olsun.

Elbette anlaşılacağım!

Sabahın seherinde haykıracaklar beni.

Tutunamayanların önderi. 

Ucuzdu Hayatlar

Metanetsiz kapkara yüzleri vardı.

Karın doyurma cefasına heyhat

Umutlarının karası mıydı ki yüzlerine çalınan?

Elden ne gelirdi ki üç beş kuruş uğruna satılmıştı ömürleri

Acıdan sızlamaz yürekliler, yazdı alın yazınızı

Kaç hikayelik ömürlerinizle, arkanızda bir yas bırakıp gittiniz

Özlediğiniz adalet, alacağınız hak ile birlikte gittiğiniz.

Olamamak

Kaç sırtlı bir geminin, kaç yüzlü insanları.

Oysaları yok, sevmemde ben.

Dimdik, vakur bakışlar.

Küçümseyici, alt edici gülüşmeler.

Kokusunu duyarım ben bu duyguların.

Yoğurduğum kelimelerin harici, duyguların.

Bilmeden yaptığım büyü gibi.

Sırf uysun diye düzene, kaldıramadığın başların.

Ve yine sırf bizler olmak adına karşı çıkamayışların.

Bin gün bir pişmanlığın peşinde, bir günlük bin pişmanlıkların.

Olamamaktan geçemediğin yolların.

Olasılığı dahi ihtimal ettirmediğin korkuların.

Yüzleş artık ve savaş. Ömür kısa.

Mütemadiyen Yalnızlık

Şefkat var damarlarında insanoğlu, kaskatı kesilemiyorsun öle

Oysa kaç zaman oldu, kuru ahengindesin hayatın.

Kapkara dinginlikte mütemadiyen,

Kaçmak, oysa kaç kez denedin, olmadı busun işte.

Uğraştığın, boğulduğun, kendi atalet denizin.

Silkindiğinde oldu, seversinde mütemadiyen güçlü görünmeyi.

Napacaksın, hangi metanet seni başkası olmaya itecek.

Uzak olduğun onca insana, onca yüzü sen mi çevireceksin?

Var mı bu güç sende, neyin tereddüdü seni titreten?

Üzmek! Sevmezsinde sen, mayanda yok.

Fakat yaptığın? O sayılmazdı muhakkak, en çok cepheyi kendine açmıştın.

Peki, bu içten gelmeler, niçindi ki savaşların?

Boş bir gaflet uykusu gözünü açtırmayan, böyle diyeceksin belki yarın.

Kimin sözünü dinledin ki kaçtır yaşın! Hep sen bildin.

Hep sana kaldı bilmek. Zor zanaattı bunu ufaktan öğrenmek.

Doldurmaya çalıştığında buydu asıl.

Kaç fırsattı ki aradın, bulsan durmazsında bilirim.

Hep güçlü, en güçlü olduğun gibi, tek başına hissedeceksin rüzgarı yüzünde.

Sadece sen bileceksin duygusunu, hüzünlü yanı da bu.

Aynı metaforlarla yazdığın onlar gibi, sıkacaksın onları kendinden olduğu gibi.

Amacım da farklıydı ki, umursamaz olmam hak.

Sır

Bitirildi, yitirildi, gidildi.

Delirildi, sevildi, ne verildi.

Ne denirdi, biteviye denildi. 

Eksik

Eksiktik işte, hep bir eksik

Vardı, onca şey vardı. Şükür!

Ama bir şey eksik

Neydi, kaçtı eksik

Kaçtı bilemedik ne eksik

Durduk dinlendik, döneceğiz yine biri eksik

Sabah kalktım, umudum eksik

Gece yattım, kalktım düşüm eksik

Sürün den kurbanda kestiğin, koçun eksik

Aha bak yazıyorum, sona gelecek o güzel kelime eksik

En olur yerde edemedin bak, dilinde küfrün eksik 

Kapalı Kapılar

Özenilirdi zamanında onca varlığa.

Bedbahtlığımızdan öte kaldı mı ki artık huzura özentimiz.

Hesap etme hevesinde değildik hızlıca bastık geçtik basamakları.

Tatlar ise aynı mayhoşlukta, hatırlayınca boğazına düğüm.

Teklik zulüm, oysa bilmezdik kıymetini varlığın.

Özgürlük adı altında yazdığımız manifesto gibiydik.

Timsali olacaktık onca çocuğun, peki bu halde mi?

Neyi arzulamıştık, hangi bencilliğin kalp ağrısına düştük?

İstermiydik ki kelime ve hayallerin ötesinde olmayı?

Korkulmuştu bir kere ağu’lu meyvesinden zakkumun.

Oysa tadı damağımızda cennet meyvesinin.

Gayrı biz günahla sevabı bilemedik.