Şefkat var damarlarında insanoğlu, kaskatı kesilemiyorsun
öle
Oysa kaç zaman oldu, kuru ahengindesin hayatın.
Kapkara dinginlikte mütemadiyen,
Kaçmak, oysa kaç kez denedin, olmadı busun işte.
Uğraştığın, boğulduğun, kendi atalet denizin.
Silkindiğinde oldu, seversinde mütemadiyen güçlü görünmeyi.
Napacaksın, hangi metanet seni başkası olmaya itecek.
Uzak olduğun onca insana, onca yüzü sen mi çevireceksin?
Var mı bu güç sende, neyin tereddüdü seni titreten?
Üzmek! Sevmezsinde sen, mayanda yok.
Fakat yaptığın? O sayılmazdı muhakkak, en çok cepheyi
kendine açmıştın.
Peki, bu içten gelmeler, niçindi ki savaşların?
Boş bir gaflet uykusu gözünü açtırmayan, böyle diyeceksin
belki yarın.
Kimin sözünü dinledin ki kaçtır yaşın! Hep sen bildin.
Hep sana kaldı bilmek. Zor zanaattı bunu ufaktan öğrenmek.
Doldurmaya çalıştığında buydu asıl.
Kaç fırsattı ki aradın, bulsan durmazsında bilirim.
Hep güçlü, en güçlü olduğun gibi, tek başına hissedeceksin rüzgarı
yüzünde.
Sadece sen bileceksin duygusunu, hüzünlü yanı da bu.
Aynı metaforlarla yazdığın onlar gibi, sıkacaksın onları kendinden
olduğu gibi.
Amacım da farklıydı ki, umursamaz olmam hak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder