Özenilirdi zamanında onca varlığa.
Bedbahtlığımızdan öte kaldı mı ki artık huzura özentimiz.
Hesap etme hevesinde değildik hızlıca bastık geçtik
basamakları.
Tatlar ise aynı mayhoşlukta, hatırlayınca boğazına düğüm.
Teklik zulüm, oysa bilmezdik kıymetini varlığın.
Özgürlük adı altında yazdığımız manifesto gibiydik.
Timsali olacaktık onca çocuğun, peki bu halde mi?
Neyi arzulamıştık, hangi bencilliğin kalp ağrısına düştük?
İstermiydik ki kelime ve hayallerin ötesinde olmayı?
Korkulmuştu bir kere ağu’lu meyvesinden zakkumun.
Oysa tadı damağımızda cennet meyvesinin.
Gayrı biz günahla sevabı bilemedik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder