Ölmek!

Ölmek! Kim bilir hangi cenginde hayatın

Zevke müritliğimizin utancın da

Bitap susamış, hayatı duyarken içinde olamamış

Beyhude ve beynelmilelliğin den utanmış

Hayatının herhangi bir dakikasında onu hiç tanıyamamış

Aldanmış ve olmak istenmemiş gibi

Sefalar dan uzak cefaya bulanmış

Tek ve baki olabileceğine inanmış gibi

Hangi sureti alıp takmalıydı şimdi

Dürüstlüğe inancı kalmamışçasına titreyerek elleri

Bir kadına aşkın ne çok yakıştığını da bilirdi

Oysa mantığın aşka takılı kalmış ilmeği

Hissiyatsız lığından korkarken, bahtsızlığına ne demeli

Neyin tekrar edilmeyeceğini bilmeden, hatalarla yaşamanın ne anlamı var.  

Tahayyüllerimiz

Şimdi tahayyül ederken koca bir geleceği

İçinde tatbik edemezken sen beni

Ben şimdi hep tahammüle gebe yaşıyorum

Biz bozuk muhakemelerimizle doğru aklımıza güveneduralım

Hayatlarımız geçmeye, anlamlar kaybolmaya yakın

Oysa ne kadar soru var kafamızda durunda bir bakın

Yıkılıyoruz ki kuruntularımızdan büsbütün

Arkada sittin hece hep diyemediklerim kaldı.  

Heyhat

Önemi kalır mı artık?

Bir parça ömür alamadıktan sonra geride

Uzak geçmişten öte, yakın gelecek korkuturken birde insanı

Saplanıp çıkamazsın öyle kolay günahlardan

Kendi günahsızlığına, aklanmalarına selamlarım bilmukabele

Velhasıl hissetmek öylesine derinden ve içten

Kaçışlarının örtüsü olmaya yetecek mi?

Düzgün ve toplumun istediği gibi yaşayacaksın

Oysa kaçışların ve içinde bir ben olacak

Sığamayacağın, yakınsayamadığın yırtmak istediğin hayatında merakların olacak

Alışadururken insan onca şeye

Bilemediklerine karşı kin ve nefretin artacak

Evhamlı analara dönüşeceksin

Hayat senin adına senin planlarını çoktan çizerken

Beklentilerini başkalarına bırakacaksın

Oysa bu renksizliği yırtmıştım ben

Kendi renksizliğimle birlikte durmuştum da korkmamıştım

Yüreğimi koymuştum ki heyhat o ne yürek

İnanmadılar, ki beklememiştim aynı yürekliliği 

Bir Göç Şarkısı

Davetkâr bakışlar sezdim, nefsanî canavarlıklar adına

Uzaktım bir fiil, istemedim.

Ben ki kendi yel değirmenlerimle bitirememişim savaşımı

Başka cepheler açmak nedendir ki?

İnsanına hayli uzak bir ege kıyısını hayal eden romantiklerden olamadım

Gerçekler gözlerime vururken büyük dolu taneleriyle

Benim vücutsuzluğum ve hayalperestliğim bir tek bizeydi

Ayaklarım sağlam basabilmek adına yere topuklarımı daha kaç kere vurmalıydım?

Artık onsuzluğun hüküm gezdiği şehirlere gidebilmek

Belki de yâd edip eskileri kendi geleceğime ket vurmak istedim

Belkili ihtimallere sığmayacak kadar genişlerse eğer insan

Bir fiil, ikinci elden mutluluklara da eyvallah diyebilirmiş

Bize sevap olmuş tenlerin ışıltısını şimdi nerden duyardık?

Kim anlatabilirdi ki bu hazzı bize?

Artık gitmelerle gelmelerin arasındaki mesafe bile azaldı

Büyük insanlığımızdan geriye söyle ne kaldı?

Daha ne kadar pespaye edebilirdik kendimizi insanlara?

Suçlu aramıyorum bilirsin, Artık olmayacağım için yerimde   

Günahlarımızı sırtlayabilirim, kendi matem'ime göçe bilirim.    

Tükenmeyebilmek Adına

Hissiyat eksikliği dedi doktor

Eksikmişim dünümden hallice

Beykoz sırtlarında beğendiğimiz ev kadarda yalnız

Gitgide hissizleşen bedenim de, umut emarem kalmamış

Geçmişin salt yakıcılığı geleceğime sıçramış

Yakınmış bu hastalığa yenilmem, İlacıda kalmamış

Niçin dedim, niçin içimde geleceğe yer kalmamış?

Oysa onun derdi başkaymış, Bej rengi tabakasında hiç sigarası kalmamış.

Aynı Yıldızın Altında ( The fault in our stars )

Güzeldi. Bunu söyleyebildim, uzun zaman oldu ki bir film farklı bir tat bıraksın dilimde. Halatlarım çözülürken hayatta güzel bir anıma denk gelen, özel anları kollayan filmler olur ya. Buda onlardanmış, özel bir anımı kollamış. Sade ve yapmacıksız, başroller mükemmel, milyon dolarlık projeler yerine güzel bir hikâyenin sıcaklığını küçük insanlarla, güzel ruhlarla yansıtabilen güzel bir film. Ayrı yeten müziklerine değinmezsem son yarım saattir filmin sonundaki 3,4 şarkıyı niçin defalarca geri sardığımın cevabını da veremem sanırım. Dramları ve kendimizi, bizden olan küçük insanları ekranda görmeyi seviyorum aslında ben, fakat film boyunca herhangi bir acıma psikozuna girmiyor insan gariptir.

Fakat kültürel şoklara da hazır olmalı insan, o yaşta ölümü o kadar kabul edişleri, ailelerinin tutumu v.s. farklı işte. Türkiye’de çekilse aynı film sanırım tek hatırlanan devamlı salya sümük ağlamalar olurdu.  

İmlasızlığım

Arkada kalanlarımız oldu.

Ve bitmeyen davalarımız

Arada dönmek isteyenlerimiz de

Arabeskliğin den sıkılıp kırmak istediklerimiz de

Ne istediğimizi bilmeyip, bulduktan sonra kaçışlarımız da

Dertliydik bir fiil, bitmesini de isterdik

Neye bu kafa tutuşlarımız, devamlı başkalarının hayatındaki rötuşlarımız

Yetmezmiş gibi hep geri duruşlarınız

Koşmak basitti ya ardımıza dönüp bakamadıklarımız

Vasiyetlerine bile, takındığımız ihtiyatsızlıklarımız

Uzak olmanın yakın olmaya değerini de bilememişiz biz

Hatta hatalar koynumuzda uyumuşuz

Sözlerimizin değerine salalar okunmuş

Kalabalıklardaki yalnızlığımız

Dinlemekten öte konuşmaya çalışmalarımız

Biz patika yollarımızı her zaman kestirme sandıkta yanıldık

Doğmanın ya da yaşlarında bir adabı kalmadı artık

Mutluluğu arama gibi bir amacımızda

Vedalarda bizler için kavuşmalarda

Hepsi güzel birer anı artık. 

Olabildiğince

Eksik ve Munzur ben, sen müstesnaydın oysa

Bu işte bir sessizlik vardı

Konuşulmazdı da tüm anlamların güzel birer imaydı

Tamam demedin diye kaç gecelerim sabaha vardı

Sensiz de geçmeye muktedirken hayat

Senden yana adımlarım hep yarıda kaldı

İşte bu hayattı

Cetvelle çizilmezdi insanlar, matematik gibi toplayıp çıkaramazdın doğruları

Şimdi bekliyorum daha yaşanacak ne kaldı

Bir Şehir

Yenemediğim zamansızlığımı, göremediğim insanlara adadım hep

Bilmelerine gerek yok, içimde taşıdıklarım bende hep tekrara gebe

Öle az ki yapabildiklerim, sığamamam hep bundan değil mi?

Anlamalarını istemiyorum artık, savaşlarım la ben

Tensiz hislerimde, en karanlık tatbikinde  

Dâhil edemem ki cenklerime, ne haddime!

En çok isterim mutluluklarını oysa

Gittiğim hiç istemesem de, o sabahları bilirsin

Yapayalnız arsız arzular bırakırken geride

Arkada duygusuz ve pişman

Kaçmazdım ki, gitmez mi sanırdın ayaklarım geri?

Hiç istememelerimi en çok bilirdin oysa

Defaatle amaçlarım, mutluluğum ve coşkunluğum olmuştu gelmelerim     

Şimdi uzak bir şehir var geride, bilinmeyen bizde gizli

İçimizde bir yerlerde, sakin sessiz uyanmak istenmez rüyasından

Masumca, usulca fısıldaşır, bozamayacaklar bunu bende 

Sebat Ediyorum

Defaatle sığamadım dedim söyledim bunu

Dedim ki ben olamadım, sıkıştım.

Kendimi bilemedim, yapayalnız yürüdüm birçok kere  

Gören veya duyandan ziyade âmâ insanlar etrafımda

Korkmuyorum, bilseler veya bilmeseler

Aidiyet veya onsuzluk, küçük sığınaklarda kafamı çıkaramıyorum

Boğuluyorum, sular çekiyor bedenimi

Kapılmış buluyorum kendimi ezgilere

Tutunamıyorum, oysaki başım hep dik benim

Sığamıyorum, boğuluyorum

Görmüyorum kimseyi, çıkmıyorlar karşıma, çıkamıyorlar

Yalnızım, defaatle kendimi telkin edip dik tutuyorum başımı

Ben duygularını bol yaşayan insanım, bolca dağıtırım mutluluğumu bile

Dizlerimin üzerinde veya dimdik ayakta, olamadığım, bilemediğim yerlerdeyim

En yabancı çevrem, bilirler ben anlatmayı sevmem

Kaçmak, geldiğim yere veya hiç bilmediğim bir yere

Öyle halatlara sarmışlar ki çıkamıyorum

Bağlılık kötüyken böylesine, en ihtiyacım olduğunda bile gidemiyorum

Etrafım sarıldı. Mantığımdan kurtulsam da artık girme denilen kapılarım da oldu

Yasaklarım, sevdiğim kurallarımdan öte deliliğim

Yaşlanıyor muyum neyim?

Heyecan yoksunu öbür günümden bu günüm

Daha gidecek yolumuz, yolum yok. Yoruldum.  

Sözde İnsanız

Bilmem kaçıncı insanlık buhranına gebe Orta doğu coğrafyası. Kayıtsız kalmamak elde değil. Ki zaten kayıtsızlık nedir, kilometre hesabıyla mı ölçüyoruz insanlık hesabını? Çok değil yakın zamanda Çin-Uygur Türkleri, Hindu-Müslüman gerginliği vesaire, vesaire, vesaire. İnsanlar mezalimden mezalime koşarken biz halen bilmem kaç mega piksellik telefonlarımızla sözde gelişmişliğin öze bir türlü yansı yamamasını tartışamıyoruz halen.  

Belgesel veya haberlerde izlediğimiz kadarıyla üzülür olduk. İnsanlık dramlarına karşı empatimiz yerle bir, uyutuluyoruz hayat bize devam ederken yanı başımızda bir çığlık! niye tıkarız ki kulaklarımızı. Söz ettiğim devlet politikaları da değil her ülke için devlet politikalarını yönlendiren baştaki kaymak tabakadır, benim asıl bahsettiğim bireysel ihtiraslarımız da bizlerin insanlığımızı bu derece yitmeye meyilli olmamız. Ne yapabiliriz ki? Aslında şuan asıl soru ne yapabileceğimizden çok bizlerin en azından bu olayları medyada gördüğümüzde kalbi yanıyor mu? İnsanlığımızdan geriye kaldı mı bir kırıntı? Yoksa sizde insanları mezhebine, ırkına, diline ayırıp reva görür müsünüz bu azapları?

En başta da belirttim ya insanlığımızı kilometre hesabına indirdik artık, dünyanın öbür yanında olanlar bize uzak ya kültürümüz, dilimiz belki de dinimiz ayrı diye çokta yakınsamazdık. Ama bilemezdik ki yanı başımıza bize benzeyen insanların aynı durumlara düşeceğini.

Ben anladım ki insanlık kendi buhranından çıkamayacak, teknolojiyi medeniyet olarak adlandırdığımız dan beri sanki daha az görüyoruz yanlışları oysaki sözde köleliği kaldırmamızın üzerinden bile yüz sene geçmedi.   

Bam telinize bu tiksinçliklerin kendi ırkınıza, kendi ailenize dokunmadan da sadece insan olduğunuz için basıldığına ümit ediyorum.  

Müstakil'im

Müstakil yaşamlar barınağım

Boş uğraşlarım ya da onlardan kaçamayışlarım

Yıllara sığdırmadığım, gözümü düşlere kapayışlarım

Anlamazsın diye defalarca anlatışlarım

Onlarım bunlarım ya geride kalan yıllarım

Duraksamaz ilerlerken soramadığım için korkmalarım  

Ya da arayıp da mezbelelikte bulamadıklarım

Hatırlar hatırlamaz teşhis koymaların

Bitmez tükenmez geri duruşların

Muhteviyatına inanmayıp sorgulayışların

Gülüşlerin veya en yüksekten düşüşlerin

Bilemeyişlerin, geleceğe el uzatamayışların

Eteğine doldurduğun yasaklardan kaçamayışların

Coşkunluklarımdan duramayışlarım

İster olduğum halde birçok duyguyu yaşamayışlarım

Senlerim benlerim arda kalanlarım

Hesapsız kitapsız çok sorular var halen kafamda. 

Delisin

Yırtılmış avuçlarımda, cenk meydanlarımda

Arayıp ta bulamadığım, Uzakta olup yakınsadıklarım gibisin

Tez elden gelmelerim, en ücralarımda sakladıklarım

Görmeye doyamadıklarım gibisin

Üç çayındaki muhabbetlerim, yek pare umutlarım

Küçükken muştuladığım güzel haberlerim gibisin

Tutsaklığım veya özgürlüğe namertliğim

Dilimde hiç edemediğim güzel dualarım gibisin

Varsaysan ki gurbetliğinim

Yarından umudu olmayan fakirliğim gibisin

Burnunda tüter mi bilmem?

Hiç yazamadığım en güzel şiirlerim gibisin

Kavimlerle göçmüş umutlarım

Varla yok arasındaki sırat’ım gibisin

Gittiğim yollardaki ışıksızlığım, mahcupluğuma inanmamışlığın

Ve şimdi kalırken zaman geriye

İstanbul gibi yaşayıp ta içimde, hiç kavuşamayacağım birisin.

Sözüm ona

Sen ocak soğuğu, ben eylül vedası

Bu duyduğumuz hangi tekerrürün hoş sedası

Evvelce işitilen güzel sözlerinin istenir olsun bekası

Kışlara gebe kalmışsın, sözüm olur mu gayrı?

Teslim

Düşün, düşün ki kula kul olmuşluğundan utan

Aslına, asıl aşka olan uzaklığından utan

Nedir bu körlük, Gerçeklere kaç kat tepeden baktın ki bir de bunun için utan

Yazık, yazık ki ne yazık kaç güzel zamanlarım heba oldu gitti

Muhabbette afiyette olacakken, inandığın kof fikirlerin güzelliğinden utan

Elemi çağıran bendim, yanmaz mı sanırsın halen yüreğim?

Elbet gerçek olacak bir gün dileğim

Sen uzak ben uzak tek sığındığım yaradanım

Teslimim artık bende ben kalmadı..