Geceden Sabaha Emanet Yolculuklar

Bazı şarkılar ve bazen ruh halim beni hep akşamdan çıkılan bir yolculuğun sabah saatlerine götürür. Kavuşmanın yaklaştığına dalalet iç kabarması, azalır aramızdaki mesafeler ve zaman evet. Bu yakınsama duygusu açarken ruhumdaki düğümleri mutluluğum görülmeye değer. Evet, bu yüzden severim geceden sabaha emanet yolculukları. 

Öğütsüzlüğüm, Kendime Yetecek Cevaplarımın Olmayışından

Gelişi güzeldi bazı

Düşüncesizce alelade

Ha bide senin gelişlerinde güzel olur

Gece saate bakmadan girince aklıma

Sabahı etmelik sebepler bol

Kavuşmalar yakın olsa da

Koca koca yıllar birikirken arkada

Seçemezken birde sonları

Yaşamanın güçlüğü, öğlenin sıcağında terletir belki

Ben düz konuşamam ki

Onca kez içinde yaşarken hayatı

Düz olabilmek takdire şayan

Öğütsüzlüğüm, kendime yetecek cevaplarımın olmayışından

Hadi bak yazda biterken, son kez tutalım nefesimizi

Bazen bizi bekleyenlerin umutlarını kırmaktan korkanken tam

Günah Keçisi

Şimdi bana sorsalar

Duymak istemezler ki bilirim adım gibi

Bilmek için değil sormak için

Ne çetrefilli yollarımız var Allah’ım

Şimdilerde ben bolca bilinçaltına atıyorum boku

Nede güzel oysa kendimize günah keçileri bulmak

Ahmetler veya Mehmetler ne fark eder

Zaman Mefhumu

Fikirlerimizde olmasa ne kadar çıplağız ya da tutkularımız olmadan ne kadar yalnız. Hayata bağlandığımız ana fikir akımlarımız köreldiğinde ne kadar da çaresiz. Kaçmanın vakti gelmişken durmanın anlamı yok.

Saatleri ve zamanı anlamlandırmaya çalışırken beyhude uğraş içindeyiz. Zaman biz sonlu varlıkların hayatı kolay yaşama ölçütü. Sahi ya insan kaç yaşında çocuk, kaç yaşında yetişkin ya da kaç yaşında yaşlı olur. Yani bu keskin çizgileri bir gün mü belirler, bir saat mi yoksa bir yıl mı? Yaşasak ya tutkularımızı zamanı kendimize uydurup, geçmez ki biz istemezsek en güzel zamanlar. Barışmaya ne denli uzağız ki içimiz başka der dilimiz başka. Hadi tut elimden fikirler benden olsun uğraşlar senden.

Söz bak daha çok muhabbet edeceğiz, hem de büyük demlikli bir çayla. Kendimizi dinlemeye fırsat bulamıyoruz ki çevremizden, tıkayıversek ya kulaklarımızı etraftaki beklentilere. Biz istedik diye kurulsa sofralar ve çoğalsa dostlar. En çok istediğin çiçekleri ekebilirsin mesela. Romanları ilk ben bitirsem de bilmenin verdiği gururla içim kabarsa da anlatamasam sana, oku desem çok seversin sen. Ya da yine ben dinlesem en güzel şarkıları ilk, öğütlerime uymaz mısın? Geceler hayali zaruri kılar bilirsin, uzun gecelerimiz olur bizim bol bolda doldurur boşluğu karanlık. Hadi ama daha kaç vakti beklentili geçireceğiz ki?

Ütopyam

Aydın ovasına bakan son yamacın ve yolun sağ tarafına. Süryanilerin taş evlerine benzeyecek, kendi bölge kültürüme devrim yapmanın ötesinde güzele olan tutkum bu ütopya. Bol misafirli güzel bir ev evet hayalim bu 10-15 senelik hayalimi buna göre şekillendireceğim. Kendi kültürümü ve doğduğum bölgeyi seven biri olarak yemyeşil bir bahçe içinde sonsuzluğun simgesi sağa sola serpiştirilmiş dekoratif zeytin ağaçları. Evimin ikinci katında aydın ovasına selam veren genişçe bir balkon balkonun üstünü unutur muyum hiç balkonumun üstünü yoğun şekilde saran asma ağacım. Detaylarını ayrıntılı şekilde ne kadar beynime işlemeye devam etsem de her düşüncemi kolayca kelimelere dökemiyorum. Ey blog sakinlerim inşallah bir gün sizleri de bekleyeceğim.

Son dönemde şehir hayatından kaçan onca insanın belgeselini izledim. Köy hayatını tatmış biri olarak mantıklı buluyorum. İçinde bulunduğumuz düzende hayatımızdan çok büyük bir parçayı, emeğimizi, zamanımızı, sağlığımızı ve daha neler neleri sırf hayatımızı daha güzel yaşamak, daha çok biriktirebilmek, daha çok şey satın alabilmek adına devlete veya özel sektöre kiralıyoruz.  En özel anlarda özel bulduğumuz kişilerin yanında olamıyoruz. Her işin zorluğu ve tatmini kişiye göre değişir ki zaten insanoğlu olarak elimizde olmayana duyduğumuz yakıcı özlemi ve elde etmenin verdiği tatminin ardından marjinal faydasını giderek yitiren heveslerimiz. Bunlarda var evet belki hayalimi gerçekleştirsem bende kazanmanın verdiği buhrana mağlup olacağım. Fakat tutkuları olan tutkularını daha hayal aşamasında yakıcı bir özlemle hayal edebilen biriyim.

Farklı yaşamak lazım azizim, çok dost bulup bol yaşamak gerek. Bir şeyler öğrenip bir şeyler öğretmek gerek en başta. Şehirlerde küçük evlerde özgürlüğü tadamıyorum ben ama özgür olmam gerek yoksa anlamı yok. 

Siyaseten

Beceremeyenlerin bu kadar çok olduğu bir coğrafya da

Kaç kutuplu bilemediğim siyasetleriniz

Susmayacaksınız bilirim, anlamak adına gönlünüzü koyabilseniz

Hızlıca tükettiğiniz gerçekliğiniz

Bize uzak olduğunuzu en iyi siz bilirsiniz

Hadi artık uzak olun bizden diyebilenlerimiz

Ve ellerinizin arasında rahatça oynatabildikleriniz
Tahammüle uzak gerçekliklerinizi alın da bizden uzaklara gidiniz.

Firar

Şimdi gelme vakti, kaçırmazdık ki hiç

Böyle böyle büyüdük biz, İçimiz hep çocuk orası ayrı

Bize yakışır şimdi sevmeler

Ağustosun sıcağı da geri dönüşlere gebeyken

Sizler uzak köşelerinizden izleye durun

Sahneler feveranlara gebe

Umurumda sanın siz, ardıma bakmam

Şimdi düğün mevsimi, yazları severim zati

Hadi kalkın ege sizi bekler  

Mabel Matiz - Sarışın

Bir yaz yolculuğu edası uyandırıp insanın yüzüne rüzgarını bile çarptırmış sadece benim değil bir çok kişiyle paydaş bir duygu yorumlardan okuduğum kadarıyla.

Böyle temiz ve naif duyguları sere serpe duymak ne güzel sanki sinestezi hastası yapıyor insanı, çok severim ben duygularımı alt üst eden sanatları.

Ayrıca hep derim eğer bir sanat icra edebilseydim farklı olurdum, mesela sesim olsa birçok farklı müzik kültüründen kişiyle düet yapar, farklı sanatsal klipler çekerdim… Ne bileyim piyasa sanatçısı olmazdım. Mabel Matiz'de bunu görüyorum, farklılık aşikar endemik, özel bir sanatçı. 

Ve Ben Batarken Derinlere

Sayıklıyoruz hiç yaşamamışçasına.
Kaç ömür geri saymalıyız mutluluk icin.
İnatlarımız ve güzel çocukluğumuz.
Vakitler darken tam ne mutlu içimiz.

Sen ve geriye kalan teferruat.
Kaç gece eskitmeliyiz daha.
Sabırsa seninle güzel.
Oysa sığmıyo icime gökler.
Yadırgadığım uzaklıklarımız var.
Yakın edemesemde güzel gecelerimiz.

Beklentilere Gebe Gerçeklikler

Kaybedecek çok şeyin var be dostum

Kalmamış sanırken ardında

Daha neler göreceksin, yanacak canın!

Kaçmayı yeğlemek en kolayı

Var mısın benimle koca bir savaşa?

Hadi tut ellerimi, niye uzak ki yakınlarımız?

Mesut günlere özlemin benden daha mı az?

Elbet bu gün bizde sabredenlerdeniz.

Ya nereye kadar?

Niçin sevdiğimiz şehirlere kaçmıyoruz?

Heyecanımız vardı. Bir zaman ki nefesimiz kesilirdi.

Uyumazdık da heveslerimiz bağlardı bizi

Şimdi arkada beklentiler ve koca bir gelecek kaldı.  

Elden Gelenler

Şimdi ne sen suçlusun nede ben

Bırakmak istemezdim bu şekilde susarken

Baskılara, aileye, kültüre karşı koyarken

Güçsüz kalmanı anlayabiliyorum

Savaşmadın demeyeceğim herkesin savaşı kendine büyük

Yoruldun biliyorum, tutamadım ellerinden

Oysaki bilsen içimde dolup taşan ne büyük bir özlem 

Mazoşist İlişkiler

Hayatı yaşamak herkese nasip olmuyor. Yaşamlar arasında öylesine derin çizgiler var ki umutlar, hayaller, beklentilerin niteliği v.s. v.s. çok farklıyız birbirlerimizden. Bir benzerimiz daha yok şu koca mahlukatın içinde.

 Gel gelelim asıl mevzuya bu kadar farklı kişilere sahip bizlerin ilişkilerinin normal olmasını beklemekte doğal olmasa gerek. Analiz edebildiğim ilişkilerin arasında mazoşizm çizgisi en tehlikelilerinden. Çiftlerin karşılıklı bağımlılık boyutuna ulaşan birlikte olma, merak etme dürtüsü. Karşılıklı mazoşizm’i körüklediğini düşünüyorum. Çevresel etkenler sebebiyle birlikte olamayacağı inancını kendi içlerinde körükleyen aynı zamanda bağımlı olmuş ilişkiler bu işi mazoşizme dönüştürüyor. Sonunun genelde evlilikle bittiğini gördüğüm bu çeşit ilişkiler, evlilik öncesi süreçleri kendilerine haz sağlayan fakat hayatı dar eden bir çıkmaza sokmaktadırlar.

Düz insanlar olmak bu kadar mı zor, olamıyoruz işte. Gerek bilinçaltı geçmişimiz gerek çevresel etkenler ve olmak istediğimiz kişiliğimiz bizi devamlı olduğumuzdan farklı kişiliklere taşıyor. Keşke önce kendimizce mutlu olabilsek, çevremize, ilişkilerimize ışık olabilsek keşke!

Yakın

Kesif bir unutkanlık bendeki

Önüne geçilmez, ardından bakıyoruz işte

Yazlar ve kışlar birbiri ardına tekerrürdeler

Kendimize gelemedik bir türlü

Uyanmak gerekli der dururum

Nerden başlanır ki bu ödeve

Bilemedim şeklini şemalini

Sizlerin ne güzel hayalleri var öyle

İçini ısıtır dinleyenin

Bizler ise kendi hapsimizde

Uykularımız bile yarım

Bahse varım devrimler yakın 

Ramazan Yılın En Büyük Devrimidir

Monotonlaşmaya yönelik pek çok önlem alırım hayatta, çoğu işe yaramaz. Belli bir süre içerisinde aynileşmez mi serüvenlerimiz? Düzene girdiğimizi sanırken parça parça sıkılmaz mıyız? Ben hep korkarım monoton bir ömürden

Oysa Ramazan koca monoton bir yılı alır, ters düz eder alışkanlıklarımızın tümünü. Uyuma, yeme içme ve dahası değişiriz işte ayak uydururuz isteyerek ve bilerek. Bence Ramazan bu ülkede gerçekleşen en geniş tabanlı devrimdir.   

Sonu bayramdır, kavuşmadır. Kendisi başlı başına bir mücadeledir, kolay değildir. Amacım, din adamlarının anlattıklarını tekrarlamak bu felsefenin çok derinine inmek değil, yüzeysel olsa bile bu devrimin farkına vardırtabilmek.  

Ters Yüz

Meydan ve mahal vermezdin

Bizatihi kaçışların bana olurdu

Kimseleri varis bırakmadan nereye?

Feragat etmelerin elinden gelirde

Yakarışlara mı yenilişlerin?

Azami yaşardık biz, hızlıca tükettiğimizden değil mi belli? 

Şiir, müzik, kitap sevmezmiş. Ulan sanırsın Maslow piramidinin dibinde yaşıyor. Ruhun ne yer ne içer sordun mu bi? 

Yerlerimizi Alıyorlar

Yeni gelenler her zaman değerlidir. Eskileri tüketmişizdir bittabi. Madde ve duygulardan münezzehtir bu durum, bireysel ihtiyaçlarımız gereği tüketmeye mahkumuz

Niye üretmeden tüketiyoruz ki habire, oysa yoruluyoruz da. Duygusuzlaşıyoruz, hayvanlaşıyoruz, kabaran köle iştahımız tüketmeye meyilli, üretmek emek ister çünkü. Feda etmeye yanaşmıyoruz.

Hayatta devamlı suretle anlatacak tek kelimemin kalmamasına, eski kalmaya, unutulmaya sadistçe bir istekle özen gösteriyorum. Ben tüketiliyorum çünkü hayat doğal seleksiyonunu dişlerini geçirircesine hissettiriyor. Bağlanacağım amaçlar değersizleşince gözlerimin önünde, tükenmek elbet elzem oluyor.

Yeni gelenler bizlerin yerlerini doldurmaya çalıyor, aynı heyecan var gözlerinde, sıkılmamışlık, iştahlı bir nefis. Ne hoş bir tebessüm yüzlerinde. 

Olamamak

Bir şeyler olmayı umarak yontuyoruz hayatı, sadece doktor, mühendis değil. İyi bir eş, otoriter bir bürokrat, saygın bir iş adamı ve dahası

Biçilen rollerimiz var, bizim adımıza toplumun zorunlu kıldığı bir elbise. Hatta kendi kendimize ördüğümüz duvarlarımız. Sorarım size mutlu muyuz?   

Peki ya ne yapmalıyız diye sorar oldunuz, duyar gibiyim. Ne soruyorsunuz a dostlar bendemi kalıplar sunayım size. Ne bir diyetisyenim ne de bir öğretmen neyi neyle karıştıracağınızı, nasıl edeceğinizi öngöremem.

Hayat matematik değil, en büyük yanılgımız budur zannımca. Sosyal bilimlerde her zaman bir ile biri toplarsanız iki etmez. Ya da daha anlaşılır şekilde bizler aynı durumlar karşısında her zaman aynı tepkileri vermeyiz. Oysa yaşam döngümüzde insanlar diğer insanlardan bir şeyler öğrenmeyi ve hayatlarında gidilecek yolları tasvir etmelerini beklerler. Çünkü kendilerinden önce bireysel deneyimler sonucu birikmiş bir bilgi demeti mevcut, ortak akıl bu deneyimlerden faydalanarak daha ileriye gitmeyi en azından doğruları bulmayı bize daha çocukken dikte etti. Fizik için geçerli olabilir bu durum, bilgiyi, teknolojiyi biriktirerek daha da genişletebilirsiniz.

Fakat sosyal bilimlerde ortak akıldan, kültürden v.s. edindiğimiz birçok hal ve hareket sadece göz aşinalığı, alışkanlık veya toplumun bizlere biçtiği rollerden oluşur. İyi bir oyuncu değilseniz deli, çılgın, anarşist olarak adlandırılabilirsiniz.

Aşırılığı, anarşistliği benim bünyem kaldırmıyor. Ben sadece özgün olmaktan yanayım, belki de bana da bu dikte edildi.   

Rölantiye Alınan Bir Hayat Ve İçsel Hesaplaşmalar

Hayatlarımız yeterince karmaşıkken, birde milyon ihtimalli karmaşık bir ruh hali ve kişiliğe sahipseniz yandınız demektir. Bazıları burçlarına bok atar, bazıları yetiştirilme tarzlarına. Oysa hayatta biz gibi milyon ihtimalli değil mi? Delilik yakışır ki bize, akıllı olup sorumluluk almak ne haddimize.

Rölantiye aldım kendimi, bir kenara onca dünyalık, deli saçması işi bırakıp rölanti de bekliyorum. Ha sanmayın çalışmıyorum, koşturmuyorum profesyonel hayat affetmez biliyorum J hatta en normal beni hafta içinde emeğimi kiraladığım hapishanede görebilirsiniz. Sahte hayatlar, sahte benler, olmak istenenler, hepçe de kaçma isteği. Ben normal değilim, hem normal olmamak neden korkutur ki insanı? Normal bir hayat süregelmedim ki. Hep düşünmem, sorumluluk almam, bir şeyler uğruna bir şeylerimi feda etmem beklenmedi mi? Kolay bir hayatı kucağımda bulamadım napayım suç benim mi?

Sıralı Büyük hayallerimin bazılarını güzel kılıflara saklayıp, kutsal kitap edasıyla gözümün uzandığı yerlere kaldırdım. Bu sorumsuzluk ve boş vermişlik su götürmez şekilde rahatsız ediciydi evet! Fakat mutlu olamamanın verdiği hayata kapris hakkımı kullanmamı kim engelleyebilirdi ki?   

Bütün tanıdıklarıma bizzat akrabalarıma karşı ilgi ve yakınlığımı yitirirken, yine kaçma itikadı var içimde, genele karşı beklentilerimi olabildiğine öteleyip köse bıraktım içimde.

Tüm bunlara bakıp sancılı ve sanrılı bir ruh hali bekliyorsunuz muhakkak fakat gerçekler böyle değil. Bulunduğu mekân ve zamanın rengini alabilme meziyetim var. Sahte mutluluklar takınmam belki gerçek fakat buhranlı bir dönemde olduğum gerçek değil. Kendimi bu duruma alışır buluyorum nicedir. İnsan beyni inanılmaz bir makine her duruma ayak uydurabilme yetisi insanı kendi kendisine hayran bırakmıyor değil.

Daha irdelemem gereken çok sorgulama var kendimle ilgili fakat bunları yazıya dökebilmek zor ayrıca günün belli saatlerinde ve belli ortamlarında kendini gösteren meziyetler bunlar. Ki unutkanımdır da aynı zamanda çok zeki olarak addetmem kendimi hatırlamak ve düşünmek yorucu en güzeli okumak, değerini bilin. 

Evrenselliği Yerelselleştirebilmek Adına

Sanata olan düşkünlüğüm ve birçok kademesinde olma isteğim boşuna değil. Ben ülkelerin gelişmişliğinin bile üçlü saç ayağına bağlı olduğunu düşünmekteyim. Sanat, bilim, kültür bu üçlü saç ayağının birinin eksikliği veya az gelişmişliği diğerlerini de aşağıya çekecektir.

Sanatın en çokta duyusal alanına yeteneğimin olmasını istedim hep, belki yetiştirilme şeklimden belki de farklı sebeplerden ötürü bir türlü becerim gelişmedi. Sesim kötüdür dayanamazsınız, herhangi bir enstrüman yakınlığım daha doğrusu yeteneğimin olmadığı kanısı da taşıdım hep içimde.

Oysa çok isterdim farklı kültürlerin müziğini Anadolu müziğine harmanlamayı, öyle eksik ki 2000’lerin Türk müziğinde bu durum. Hayatın birçok alanında yaşadığımız yozlaşma kütürde, müziğimizde kendine fazlasıyla yer buldu. Ey bizim güzel müzisyenlerimiz Amerikanvari içi boş klipleriniz, anlamdan kültürümüzden iz taşımayan müzikleriniz bizim damak tadımız olamaz. Unutulacaksınız, inşallah ki tez zamanda

Evrenselliği yerelselliğin potasında eriten tam benlik onca müzisyenimiz vardı oysa Barış Manço, Erkin Koray, Cem Karaca, Selda Bağcan, Moğollar ve daha niceleri. İnanın şuan ki dünya müzik kültürünün bile birkaç gömlek üstünü bizden birileri bizim ezgilerimizle yine bize anlattılar. Ne kadar da şanslıydık! Geçen gün Okan Bayülgen’in Cem Karaca’nın sesinin Rock müziğini nasıl bizleştirdiğine ve nasıl kültürümüze tabi kıldığına dair konuşurken hissettim bir kez daha yalnız olmadığımı. Yukarıda isimlerini saydığım ve sayamadığım için üzüldüğüm diğer bir avuç büyük insanın kendi dönemlerinin en iyi Psychedelic Rock örneklerini verdiklerini duyar olmadık mı şu ara? 

İki Güzel Göz

Bu gün farkındalık günüm sanırım, eskilerdeyim dönemiyorum. Fark ettiğim acı bir gerçek, dilim damağım kuru, öyle güzel gülen bir yüzü ve iki güzel gözü ne kadar bedbaht ettiğimi anladım. Eminim o kadar güzel gülemiyorsun artık ne büyük acı Ya Rab! İki mutlu olması gereken göz, en çok

hak eder oysa. Sorsan çokta tamahkar en büyük sınavı ben, en çok kıyamayan yine ben. 

İki Masum Yürek

İncir kadar küçük bir kalpte geçti bu hikâye

Oysa kızdım da ben, nasıl kıydım da taş kesilmedim

Bütün yaşadıklarımızı temize geçtim bu gün

Öyle özlemler, öyle anılar var ki içinde

Unutmuşum bazılarını yüzüm kızarıyor bak

Ne güzel anılarmış onlar, en güzel zamanlarımızmış

Geri gelmez biliriz, onca kötü düşleri niye son zamanlara sıkıştırmışız

İçim ısındı eski bizi görünce

Ne masumuz, görsen seninde için ısınır eminim

Sanki bütün sevgilerimizi gömmüşüz o günlere

Bütün geleceğim bir fedaya tâbi olsa da

Çok zor şu günlerimiz

Planlarımızın üstünde ailelerimiz

Düşlerimizin önünde korkularımız

Ya haklarımızı helal edişlerimiz

İki masum koca insanız artık

Ayrılıklarda aşka tabi, özlemlerde

Ben seni bu gün çok özledim

Uğurlar Olsun

Kaybetmeyi kabullenmek ne zor

Büyük savaşlarım oldu yaşım itibariyle bir hayli erken

Kaybetmeyi artık özümseyebiliyorsam

Suçlamadığım içindir kimseyi

Kendi savaşım bildiğim için benimle ilgili olan her şeyi

Ailemi, sevdiğimi ve daha bilumum kişiyi

Hiç suçlamadan önüne atıyorum işte kendimi

Alın beni, inancım kalmadı artık

Evet, evet siz haklısınız

Yanlışlar ve eksikler benim, bizzat bana ait

Dedim ya artık rahatça ifade verebilecek durumdayım

Yıkılabilir tüm gerçekler üstüme, sabahı da beklemeyebilir

İnançlarım ve beni ayakta tutabilecek yargılarım yerle yeksan

Herkes kendi hayatından mutluluğundan sorumluyken benim ne ağır bir yüküm var

Veremedim ama inanın çok istedim

Son evresinde ömrümün çok şey olsun istedim ama var edemedim

Hiç ummadığım hayatlara yaklaşıyorum

İdeallerim bir kenara, ben sizler gibi değilim

Uğurlar olsun sizlere 

Uyanmalı

Ömürler ister bazen hayat

Vakfedebilmelisin ki genişleyebilesin

Kendine tıkandıkça sıkışmışlığa olacak şikâyetin

Üzerinde durmayabilmelisin

Gecenin bir yarısında çıkabilmelisin

Uyanıklığa olan isyanını yenebilmelisin

Coşkunun peşinde yalnız kalabilmelisin

Başarıyı en tepesine koyduğun hayatı

En güzel sen yaşabilmelisin

Bırak aksın endişelerin

Sevdiklerine en yakın hep olabilesin

Değişmeyebilmek Adına

İki omzumun arasında yönetemediğim bir iktidar

Ve inançsızlığıma tahammülüm azalıyor artık

Kendim gibi derdim eskiden oysa yozlaşıyorum artık

Birçok kişi ve kestikleri ahkâmlara tıkadım kulaklarımı

İstemediğim bir istikamete, mucizelere mecbur bırakmaya utanmıyorsunuz da hiç

Ne istiyorsunuz benden? Kirli bir hayat mı olsun meşgalem?

Oysa herkes kadar farklıydım o zamanlar

Ve günahlarım daha az

Şimdi geride egenin sıcak güneşinin yaktığı bir omuz

Hatıralar eski! içinde ne kadar aransan da biz yokuz

Kuyucaklı

Şimdi ne sen suçlusun ne de ben

Günahını alır kızardım eskiden

Beklentin muntazam bir hayatken  

En doğrusuydu elini eteğini çekmen

Benim eğri büğrü yollarım

Senin cetvellerin var

Ortada buluşamadığımız çokça da yaşanmış lığımız

Senden sonra öyle şarkılarım ve kitaplarım var ki

Yalnız da değilim işte bildiğin gibi

Hegemonya'm

Güçlü görünmek ne zor Allah’ım

İnandırıvermek kendini bile

Saatlere bölmek günleri

Geçmeyecek acılar biriktirmek

Her şeye rağmen, canını yakamamak

Onca zaman geçti ki şimdi haklı buluyorum babamı

Büyüyor muyum neyim?  

Lüzumsuz geliyor artık önemsemek

Zor ve can yakıyor geleceği görememek

Siz sanıyorsunuz ki herbişey yolunda

Ben yolumda, o bile kendi yolunda

Herkes giderken senin yanında

Arkaya kalıp beklerim ben

Çoğu kişi düşmemi beklerken 

Çalın Davulları

Artık bunaldıkça yürüyorum, dur duraksız

İnsanlardan kaçıp kendimi bulmak için

En çok ta senin için

Yüreğe, bedene, İstanbul’a ya da dünyaya

Sığamıyorum işte saatlerce kaldırımlarda sessiz sakin

Sana benzetiyorum birilerini

Ve o birilerinin sen olma ihtimali yok ki

Ne acı!

Artık olmadıkça sen ve kabardıkça içim

Bir güzel yürüyorum ki sorma

Olanlara ve durumuma öfkem gırla

Kendimle konuşmalarımda. Ki çokta kızarım kendime

Bir güzel de haklı çıkmaların yok mu içimde

Bende sevdadır başkalarını haklı bulma davası

Şimdi tövbeler edip çıkmamam gerekir yoluna

Oysa sen yamacımda, rüyamda en yakınımda

Gitmeye yakınsın biliyorum

Yoruluyorum, kızıyorum, kanıyorum

Ben oyuncaklarımı bile paylaşmazdım ki çocukken

Dayanılmaz bir hal aldı artık hayat

Bile bile aklım yerindeyken

Görmemem, bilmemem, duymamam gereken senler olacak

Aklımı yerinde tutmamda zor olacak

Ve artık buralarda kalmakta

En çokta sevdiklerimle konuşmak yoracak

Delilik yapmamak için ısırıcam elimi, sana bir zararım dokunmayacak

O gün gelirse eğer ölümüm elinden olacak 

Eylül

Yitiririm masumluğumu

En yakınlarıma değin küserek hayata

En yakınımın yaşadığı bedbaht hikaye gibi

Öyle de uzağım ki

Hayat değirmeni öğütürken öyle bayağıyım ki

Ne boş ve ne renksizim

Kaçmayı en uzağa, sanki tek çözüm gibi

Ve artık bilmek istemediğim gibi

Hülasa öyle çok seni istediğim gibi

Bildiğim ve artık gelemeyeceğim gibi

Bundan böyle kendi etrafımda döneceğim gibi

Aptal gibi

Ve hatta ve hatta bu yüzyıla ait olmadığım gibi

Ruhuna sahip olamadığım gibi

Şimdi fersah fersah uzağında olmamı istediğin gibi

O günler gibiyim artık

Olabildiğine geniş zamanlar ve ben yine unuttum yaşarken içinde olmayı. 

Bin Yıllık Yalnızlık

Ey benim güzel ömrüm bilemedin ben ne hiçim

Etrafsızım ki çok daralıyor göğsüm

Yetemedim evvel ve büyütemedim kendimi

Kan tutar oldum ve kin doluyum

Oysa öylesine mutluyum ki var sebep

Yılanlar yok etrafımda benden büyük  

Dilim şimdi kuru damağımda o tat

Şimdi ölümlerden ölüm beğenmek mevsimi

Vakitler ardına kadar açık

Benzediğim insanlar vardı ki çocukken hiç istemezdim

Söyle nem kaldı, hayatlar tekerrüre gebe 

Bir an

Telaşlanma

Sebeplerin ötesi vardır inan

Bilemezsin bazen uzak olur yanındakiler inan

Kör heveslerin tutarda koy vermez bir an

Belki sabaha yakın duyarlar sesini dayan

Bazen zordur yaşamak ama sen uyan

İncinme istemem, hayat zor  

Bir gün kırılırsın, dayanamam

Yediremem kendime, kaçsam da kurtulamam

Uzaklarda bulamazdım ki

Kendime ettiklerim hep yalan

Islak avuçlarım, bir dolu dünyalıkla benim koşan

Hissiyatsızlık içindeydim ki

Şimdi duygularım kabarıp duran 

Ben

Tanıdıklar gelmiş çocukluğumdan

Esefli öğütlerle dillerinde

Anlattıkları, bildikleri bir başka ben

Sahi ya kimdim ben

Kandırdığım onca insan var ki en çok ben

Ve ayın yirmi yedisi gidenler gelmiyor

Bekleyen gene ben

Sabaha karşı uyudum uykumdan

Sabahına gördüğüm düşümde herkes vardı

O kadar sevdiklerimi hiç toplayamamıştım ben

Herkes kendince dünyalıklarını getirmişti

Öncelikleri vardı insanların

Hayalleri, dertleri

Oysa uyanmak isteyen sadece ben 

Sahte

Sahte; tesadüfler gibi, biz gibi belki ben gibi

Biteviye boş konuşurduk, vakitlice seni göreli

Ben düzelmez avare, sakın koşma diyemem ki

Doluyum bilen bilir. Ki boşalmaz dudaklarımdan gam

Kendimi bilmezliğim pistir. Tanımam hiç kimseyi

Saatleri takip edemezken, günler geçiyor arkada

Niyetlere hüküm verirken ben, doğru olamadım

Yanlış anladılar beni, düzeltmedim

Durmamın veya gitmemin önemi yoktu onlar için

Ben ise hiç olmak istemedim

Şimdi ise bilmez davranıp, sahte oyunlar oynadım

Yoktu kemale ermemin yolu ki istedim

Ben seni en çok kendimde sakladım

Çocukluğumda gördüğüm güzel bir düştüm

Ne yaptın diye sorma koştum, koştum, koştum… 

Bazı Vakitler Geceye Dayanırdı

Daha çok şey anlatmak için susardım

Yıkılır mı bilip düşünmezdim, tahtlarım

Issızdı çevremiz

Doymalık umutlarımızdı azığımız

Ardına bile bakmazdı oysa’larımız

Öyle ya çokları gelip gitmişti bizden evvel

Salalar selamlarımıza karışalı beri

Kalmamıştı eski neşeler

Biz ki umursuz yürümez miydik?  

Ne oldu da devalar peşinde koşar olduk

Canımız yandı hem de çok

Ta böğrümüze dayandı

Avutulacak yaşta gelip geçmiş

Sıkışırdı içimiz böyle böyle

De hadi gün geceye dayandı

Gelir dediklerimizi bekledik

Şimdi avucumuzda ne kaldı 

Muteber

Şimdi batıyorum yavaş yavaş

Aldırışlar pek muteber

Saklanışlar en derin

Ve kaçışlar uzak mı uzak

Sıkılmışlık ki en doğusu gibi dünyanın

Ortadoğu gibi kurak mı kurak

Yalvarır mı bilemem

Çıkılmaz mı olmuş her durak

Ve şimdi seher olsa da gidebilsek

Bu kaçılası kaçıncı otak

Sızılı bir türkü gark olurken içime

Gözlerim buğulu

Ve bu kadar heyecan gönlüme yasak.