Boşluklarım

Doldurdukça doldur bardağını kana kana iç

Bu senin en helalin doyma asla

Yadırgadıkların bir yana

Üzerinde öyle olduramadıkların var ki

Ya altından kalkamadıklarına ne demeli

Demir gibi duyguların var dostum

Kesmeli duş aldığın su tenini

Olduramayacağını bile bile kapılmalı en yakın bulduğun nehre kendini

Düşüncesizce üryan duygularımız ve günahlarımız

Tence kardeşçe kaçıncı dansında kim bilebilir

Kim bilebildi anlat o halde

Diline ket vuran onca hece nasıl oynaştı senle

Kibirce ve büyükçe kendinden bir tutam at küçükçe

Sen ve biz olduramadık dostum

Yakalayamadık güneşin doğuşunu

Sabahlara bilmem kaç satır var daha

Bir güne daha, iç gıcıklayan sadık dostlarına daha selamlar

Ben erken çıkarım kaçarım ki bulamazsınız beni

Kendi boşluğumda aradığım insanları bulamamak ne büyük acı! 

Babam

Vakitlerimizi bol gördüğümdendi aldırmaz duruşum

Bir bilebilseydin aslında ne çok şeyimmişsin

Vakur bir bilmişliğin olurdu hep üstünde

Ben o denli uzaktım sana bir fiil

Yaklaşmazdım geçmiş ve kendimce nedenlerimden ötürü

Çok geç anlamıştım sevdiğini bile

Burun sızlatır insana gerçeklik buğusu

Yanındaydım o gün ve gece gördüğünü de biliyorum

Kızma bana senden çok ağladım ilk sefer

Şimdi uzaksın ki senden dünyalıklarımız kaldı geriye

Yaşayacağız! Yaşayacağım ki

Arkada üzülenlere senden bir armağanım artık  

Beni bunca dünyaya bulayıp gittin be

Ölmek!

Ölmek! Kim bilir hangi cenginde hayatın

Zevke müritliğimizin utancın da

Bitap susamış, hayatı duyarken içinde olamamış

Beyhude ve beynelmilelliğin den utanmış

Hayatının herhangi bir dakikasında onu hiç tanıyamamış

Aldanmış ve olmak istenmemiş gibi

Sefalar dan uzak cefaya bulanmış

Tek ve baki olabileceğine inanmış gibi

Hangi sureti alıp takmalıydı şimdi

Dürüstlüğe inancı kalmamışçasına titreyerek elleri

Bir kadına aşkın ne çok yakıştığını da bilirdi

Oysa mantığın aşka takılı kalmış ilmeği

Hissiyatsız lığından korkarken, bahtsızlığına ne demeli

Neyin tekrar edilmeyeceğini bilmeden, hatalarla yaşamanın ne anlamı var.  

Tahayyüllerimiz

Şimdi tahayyül ederken koca bir geleceği

İçinde tatbik edemezken sen beni

Ben şimdi hep tahammüle gebe yaşıyorum

Biz bozuk muhakemelerimizle doğru aklımıza güveneduralım

Hayatlarımız geçmeye, anlamlar kaybolmaya yakın

Oysa ne kadar soru var kafamızda durunda bir bakın

Yıkılıyoruz ki kuruntularımızdan büsbütün

Arkada sittin hece hep diyemediklerim kaldı.  

Heyhat

Önemi kalır mı artık?

Bir parça ömür alamadıktan sonra geride

Uzak geçmişten öte, yakın gelecek korkuturken birde insanı

Saplanıp çıkamazsın öyle kolay günahlardan

Kendi günahsızlığına, aklanmalarına selamlarım bilmukabele

Velhasıl hissetmek öylesine derinden ve içten

Kaçışlarının örtüsü olmaya yetecek mi?

Düzgün ve toplumun istediği gibi yaşayacaksın

Oysa kaçışların ve içinde bir ben olacak

Sığamayacağın, yakınsayamadığın yırtmak istediğin hayatında merakların olacak

Alışadururken insan onca şeye

Bilemediklerine karşı kin ve nefretin artacak

Evhamlı analara dönüşeceksin

Hayat senin adına senin planlarını çoktan çizerken

Beklentilerini başkalarına bırakacaksın

Oysa bu renksizliği yırtmıştım ben

Kendi renksizliğimle birlikte durmuştum da korkmamıştım

Yüreğimi koymuştum ki heyhat o ne yürek

İnanmadılar, ki beklememiştim aynı yürekliliği 

Bir Göç Şarkısı

Davetkâr bakışlar sezdim, nefsanî canavarlıklar adına

Uzaktım bir fiil, istemedim.

Ben ki kendi yel değirmenlerimle bitirememişim savaşımı

Başka cepheler açmak nedendir ki?

İnsanına hayli uzak bir ege kıyısını hayal eden romantiklerden olamadım

Gerçekler gözlerime vururken büyük dolu taneleriyle

Benim vücutsuzluğum ve hayalperestliğim bir tek bizeydi

Ayaklarım sağlam basabilmek adına yere topuklarımı daha kaç kere vurmalıydım?

Artık onsuzluğun hüküm gezdiği şehirlere gidebilmek

Belki de yâd edip eskileri kendi geleceğime ket vurmak istedim

Belkili ihtimallere sığmayacak kadar genişlerse eğer insan

Bir fiil, ikinci elden mutluluklara da eyvallah diyebilirmiş

Bize sevap olmuş tenlerin ışıltısını şimdi nerden duyardık?

Kim anlatabilirdi ki bu hazzı bize?

Artık gitmelerle gelmelerin arasındaki mesafe bile azaldı

Büyük insanlığımızdan geriye söyle ne kaldı?

Daha ne kadar pespaye edebilirdik kendimizi insanlara?

Suçlu aramıyorum bilirsin, Artık olmayacağım için yerimde   

Günahlarımızı sırtlayabilirim, kendi matem'ime göçe bilirim.    

Tükenmeyebilmek Adına

Hissiyat eksikliği dedi doktor

Eksikmişim dünümden hallice

Beykoz sırtlarında beğendiğimiz ev kadarda yalnız

Gitgide hissizleşen bedenim de, umut emarem kalmamış

Geçmişin salt yakıcılığı geleceğime sıçramış

Yakınmış bu hastalığa yenilmem, İlacıda kalmamış

Niçin dedim, niçin içimde geleceğe yer kalmamış?

Oysa onun derdi başkaymış, Bej rengi tabakasında hiç sigarası kalmamış.

Aynı Yıldızın Altında ( The fault in our stars )

Güzeldi. Bunu söyleyebildim, uzun zaman oldu ki bir film farklı bir tat bıraksın dilimde. Halatlarım çözülürken hayatta güzel bir anıma denk gelen, özel anları kollayan filmler olur ya. Buda onlardanmış, özel bir anımı kollamış. Sade ve yapmacıksız, başroller mükemmel, milyon dolarlık projeler yerine güzel bir hikâyenin sıcaklığını küçük insanlarla, güzel ruhlarla yansıtabilen güzel bir film. Ayrı yeten müziklerine değinmezsem son yarım saattir filmin sonundaki 3,4 şarkıyı niçin defalarca geri sardığımın cevabını da veremem sanırım. Dramları ve kendimizi, bizden olan küçük insanları ekranda görmeyi seviyorum aslında ben, fakat film boyunca herhangi bir acıma psikozuna girmiyor insan gariptir.

Fakat kültürel şoklara da hazır olmalı insan, o yaşta ölümü o kadar kabul edişleri, ailelerinin tutumu v.s. farklı işte. Türkiye’de çekilse aynı film sanırım tek hatırlanan devamlı salya sümük ağlamalar olurdu.  

İmlasızlığım

Arkada kalanlarımız oldu.

Ve bitmeyen davalarımız

Arada dönmek isteyenlerimiz de

Arabeskliğin den sıkılıp kırmak istediklerimiz de

Ne istediğimizi bilmeyip, bulduktan sonra kaçışlarımız da

Dertliydik bir fiil, bitmesini de isterdik

Neye bu kafa tutuşlarımız, devamlı başkalarının hayatındaki rötuşlarımız

Yetmezmiş gibi hep geri duruşlarınız

Koşmak basitti ya ardımıza dönüp bakamadıklarımız

Vasiyetlerine bile, takındığımız ihtiyatsızlıklarımız

Uzak olmanın yakın olmaya değerini de bilememişiz biz

Hatta hatalar koynumuzda uyumuşuz

Sözlerimizin değerine salalar okunmuş

Kalabalıklardaki yalnızlığımız

Dinlemekten öte konuşmaya çalışmalarımız

Biz patika yollarımızı her zaman kestirme sandıkta yanıldık

Doğmanın ya da yaşlarında bir adabı kalmadı artık

Mutluluğu arama gibi bir amacımızda

Vedalarda bizler için kavuşmalarda

Hepsi güzel birer anı artık. 

Olabildiğince

Eksik ve Munzur ben, sen müstesnaydın oysa

Bu işte bir sessizlik vardı

Konuşulmazdı da tüm anlamların güzel birer imaydı

Tamam demedin diye kaç gecelerim sabaha vardı

Sensiz de geçmeye muktedirken hayat

Senden yana adımlarım hep yarıda kaldı

İşte bu hayattı

Cetvelle çizilmezdi insanlar, matematik gibi toplayıp çıkaramazdın doğruları

Şimdi bekliyorum daha yaşanacak ne kaldı

Bir Şehir

Yenemediğim zamansızlığımı, göremediğim insanlara adadım hep

Bilmelerine gerek yok, içimde taşıdıklarım bende hep tekrara gebe

Öle az ki yapabildiklerim, sığamamam hep bundan değil mi?

Anlamalarını istemiyorum artık, savaşlarım la ben

Tensiz hislerimde, en karanlık tatbikinde  

Dâhil edemem ki cenklerime, ne haddime!

En çok isterim mutluluklarını oysa

Gittiğim hiç istemesem de, o sabahları bilirsin

Yapayalnız arsız arzular bırakırken geride

Arkada duygusuz ve pişman

Kaçmazdım ki, gitmez mi sanırdın ayaklarım geri?

Hiç istememelerimi en çok bilirdin oysa

Defaatle amaçlarım, mutluluğum ve coşkunluğum olmuştu gelmelerim     

Şimdi uzak bir şehir var geride, bilinmeyen bizde gizli

İçimizde bir yerlerde, sakin sessiz uyanmak istenmez rüyasından

Masumca, usulca fısıldaşır, bozamayacaklar bunu bende 

Sebat Ediyorum

Defaatle sığamadım dedim söyledim bunu

Dedim ki ben olamadım, sıkıştım.

Kendimi bilemedim, yapayalnız yürüdüm birçok kere  

Gören veya duyandan ziyade âmâ insanlar etrafımda

Korkmuyorum, bilseler veya bilmeseler

Aidiyet veya onsuzluk, küçük sığınaklarda kafamı çıkaramıyorum

Boğuluyorum, sular çekiyor bedenimi

Kapılmış buluyorum kendimi ezgilere

Tutunamıyorum, oysaki başım hep dik benim

Sığamıyorum, boğuluyorum

Görmüyorum kimseyi, çıkmıyorlar karşıma, çıkamıyorlar

Yalnızım, defaatle kendimi telkin edip dik tutuyorum başımı

Ben duygularını bol yaşayan insanım, bolca dağıtırım mutluluğumu bile

Dizlerimin üzerinde veya dimdik ayakta, olamadığım, bilemediğim yerlerdeyim

En yabancı çevrem, bilirler ben anlatmayı sevmem

Kaçmak, geldiğim yere veya hiç bilmediğim bir yere

Öyle halatlara sarmışlar ki çıkamıyorum

Bağlılık kötüyken böylesine, en ihtiyacım olduğunda bile gidemiyorum

Etrafım sarıldı. Mantığımdan kurtulsam da artık girme denilen kapılarım da oldu

Yasaklarım, sevdiğim kurallarımdan öte deliliğim

Yaşlanıyor muyum neyim?

Heyecan yoksunu öbür günümden bu günüm

Daha gidecek yolumuz, yolum yok. Yoruldum.  

Sözde İnsanız

Bilmem kaçıncı insanlık buhranına gebe Orta doğu coğrafyası. Kayıtsız kalmamak elde değil. Ki zaten kayıtsızlık nedir, kilometre hesabıyla mı ölçüyoruz insanlık hesabını? Çok değil yakın zamanda Çin-Uygur Türkleri, Hindu-Müslüman gerginliği vesaire, vesaire, vesaire. İnsanlar mezalimden mezalime koşarken biz halen bilmem kaç mega piksellik telefonlarımızla sözde gelişmişliğin öze bir türlü yansı yamamasını tartışamıyoruz halen.  

Belgesel veya haberlerde izlediğimiz kadarıyla üzülür olduk. İnsanlık dramlarına karşı empatimiz yerle bir, uyutuluyoruz hayat bize devam ederken yanı başımızda bir çığlık! niye tıkarız ki kulaklarımızı. Söz ettiğim devlet politikaları da değil her ülke için devlet politikalarını yönlendiren baştaki kaymak tabakadır, benim asıl bahsettiğim bireysel ihtiraslarımız da bizlerin insanlığımızı bu derece yitmeye meyilli olmamız. Ne yapabiliriz ki? Aslında şuan asıl soru ne yapabileceğimizden çok bizlerin en azından bu olayları medyada gördüğümüzde kalbi yanıyor mu? İnsanlığımızdan geriye kaldı mı bir kırıntı? Yoksa sizde insanları mezhebine, ırkına, diline ayırıp reva görür müsünüz bu azapları?

En başta da belirttim ya insanlığımızı kilometre hesabına indirdik artık, dünyanın öbür yanında olanlar bize uzak ya kültürümüz, dilimiz belki de dinimiz ayrı diye çokta yakınsamazdık. Ama bilemezdik ki yanı başımıza bize benzeyen insanların aynı durumlara düşeceğini.

Ben anladım ki insanlık kendi buhranından çıkamayacak, teknolojiyi medeniyet olarak adlandırdığımız dan beri sanki daha az görüyoruz yanlışları oysaki sözde köleliği kaldırmamızın üzerinden bile yüz sene geçmedi.   

Bam telinize bu tiksinçliklerin kendi ırkınıza, kendi ailenize dokunmadan da sadece insan olduğunuz için basıldığına ümit ediyorum.  

Müstakil'im

Müstakil yaşamlar barınağım

Boş uğraşlarım ya da onlardan kaçamayışlarım

Yıllara sığdırmadığım, gözümü düşlere kapayışlarım

Anlamazsın diye defalarca anlatışlarım

Onlarım bunlarım ya geride kalan yıllarım

Duraksamaz ilerlerken soramadığım için korkmalarım  

Ya da arayıp da mezbelelikte bulamadıklarım

Hatırlar hatırlamaz teşhis koymaların

Bitmez tükenmez geri duruşların

Muhteviyatına inanmayıp sorgulayışların

Gülüşlerin veya en yüksekten düşüşlerin

Bilemeyişlerin, geleceğe el uzatamayışların

Eteğine doldurduğun yasaklardan kaçamayışların

Coşkunluklarımdan duramayışlarım

İster olduğum halde birçok duyguyu yaşamayışlarım

Senlerim benlerim arda kalanlarım

Hesapsız kitapsız çok sorular var halen kafamda. 

Delisin

Yırtılmış avuçlarımda, cenk meydanlarımda

Arayıp ta bulamadığım, Uzakta olup yakınsadıklarım gibisin

Tez elden gelmelerim, en ücralarımda sakladıklarım

Görmeye doyamadıklarım gibisin

Üç çayındaki muhabbetlerim, yek pare umutlarım

Küçükken muştuladığım güzel haberlerim gibisin

Tutsaklığım veya özgürlüğe namertliğim

Dilimde hiç edemediğim güzel dualarım gibisin

Varsaysan ki gurbetliğinim

Yarından umudu olmayan fakirliğim gibisin

Burnunda tüter mi bilmem?

Hiç yazamadığım en güzel şiirlerim gibisin

Kavimlerle göçmüş umutlarım

Varla yok arasındaki sırat’ım gibisin

Gittiğim yollardaki ışıksızlığım, mahcupluğuma inanmamışlığın

Ve şimdi kalırken zaman geriye

İstanbul gibi yaşayıp ta içimde, hiç kavuşamayacağım birisin.

Sözüm ona

Sen ocak soğuğu, ben eylül vedası

Bu duyduğumuz hangi tekerrürün hoş sedası

Evvelce işitilen güzel sözlerinin istenir olsun bekası

Kışlara gebe kalmışsın, sözüm olur mu gayrı?

Teslim

Düşün, düşün ki kula kul olmuşluğundan utan

Aslına, asıl aşka olan uzaklığından utan

Nedir bu körlük, Gerçeklere kaç kat tepeden baktın ki bir de bunun için utan

Yazık, yazık ki ne yazık kaç güzel zamanlarım heba oldu gitti

Muhabbette afiyette olacakken, inandığın kof fikirlerin güzelliğinden utan

Elemi çağıran bendim, yanmaz mı sanırsın halen yüreğim?

Elbet gerçek olacak bir gün dileğim

Sen uzak ben uzak tek sığındığım yaradanım

Teslimim artık bende ben kalmadı.. 

Uzak

Sanmayın ki, sandıklarınızdan biriyim

Öğretilerinize sırtımı çevirmedim ki

Uzaksam eğer, yakınsadıklarıma ne demeli

Ya uzak olmanın kavuşmaya gebe olması?

Bu kadar karışıklıkta ne düşünüyorum ki

Fazlaydı bazen tükettiklerimiz,

En çoklarımızı yedi bazen en azlarımız

Kronik monotonluklarımız ve bazı fikriyatsızlıklarımız

Çok sözümüz olur da kelam ettirmez bazen, ihtiyatsızlıklarımız

Bulamamam bir hayli gerçekçi olur ki yok böyle itikatlarımız

Ben uzak o uzak. Yakınsayamadım hiçbir yere.  

Öte de

Ellerini kırardı duysa

İnançlarını yitirirdi

Tamda bu günkü gibiydi

Hiç yere coşkunluk içinde

Sağa sola sığamaz taşardı

Sahi o günlerden geriye ne kaldı

Muhabbetvariydi güzel gönlü

Açmıştı sonuna değin

Kaç mabede girilmişti de duyulmamıştı bu huzurun baharı

Gecelere sırt çevirmez, dost bilirdi

Severdi insanları, yok yere dinlerdi onca hayatı

Umutvariydi gelecek güzel günleri

Nevbaharı bekler, dilindeki üç beş heceyi çevirdi durmadan

Yine üç beş tasası vardı, dilindeki şükürden gayrı

İnsan olmaktı tüm çabası

Kapışmadan yaşamaktı tüm fikirleriyle hayatı

Oysa anlamadılar

Dinlemediler önce

Sonra aramadılar

Bir vakit geçti,

Çocukluğu sırt çevirdi en sonunda

Yapayalnızlığı en çok o bildi

Kaç gündür ki ahretlik soluğu da tekler oldu

Boş batıl ne varsa bohçasına doldurur gibi doldurdu hayaline

Temiz gitmeliydi, güzel günlerini katladı önce

Kirlilerini ayırıp attı

Artık anlıyordu, çözmüştü hayatın zikzağını

Üzülmüyordu da, zaman katmerlemişti

Duysa duysa, bilseydi eğer bileklerini keserdi.

Görmedi ki! iyi ki de görmedi

Söylemediler ona, geldikleri de yoktu ya

Ama isterdi inan olsun isterdi.

Bilse de öleceğini isterdi.

Niye bilmezdi ama mutlu görmek isterdi.

Susardı önce görseydi.

Dayanacak birini arardı yıkılmadan.

Arabeskti, pespaye bir arabesk

Öle kapkara anlattığıma bakmayın siz

Öyleydi böyleydi. Dile kolay gelirdi anlatması

Oysa sorsanız öyle böyle değildi

Çok severdi anlatmayı

Dinleseniz içinizden sabahlar ederdi

Ruhunuz yoksa sevmezdi ezilir büzülür kaçardı.

Beklerdi hem de ne çok

Çok da severdi beklemeyi

Kaç kez ki beklemişti dur duraksız

Gelmezdi derdi

Her şey gelir geçerde, bazen istenen gelmez  

Çok ta kaçası gelirmiş, sabahı ettiğimiz bir muhabbette söyledi

İnanmadım önce

Kimden, neyden, hangi memlekete kaçardı ki?

Kaçmak istermiş, istermiş ki öte de rüzgâr vursun yüzüne

Sonunu getirememiş hikayenin.

Ehli mi Sandın Hayatın? Değilim

Hiç olmadığımız biriydik

Gülüşlerimizdeki sahtelik

İçimdeki kapkara sadelik

Yok, bu biz değildik.

Niçin yalandık?

Hani göster elinde ne var, neyi kazandık?

Gelişi güzel beklerdik ölümü

Geçmezdi günler hep cepten yerdik

Hep bir selam borcumuz kalırdı

Bir türlü olur edemezdik

Yazık ki ne yazık!

Devran döner ben, biz, o, bu şekilde

Hangi safsataya inandık?

Hep bir olmamışlık vardı içimizde

Olmadı hep ham kaldık

Oysa o kadar çok istenirdi ki

Barışmak gelmişiyle geçmişiyle, hiç dönemeyecek gibi bir daha

Sanki hiç korkmamıştık

O öğleden sonra tek bir ağacın melteminde uyuya kalmıştık

Varımız ya da yoğumuz değildi fedaya gebe

Hiçbir şeyden vazgeçebilmiş miydik ki biz?

Gece veya gündüz, haftanın içi veya sonu değildi

Artık bizi ayıran

Başka bir yokluktu bu, hiç nasihati yokmuş dedemin bile

Ah be ah be bu yokluk, cepteki parasızlık değildi bu keder

Dibinde suyu kalmamıştı kuyunun

Ben bu yokluğun feryadını kime anlatayım da anlasın

Emek verip sarıldığım onca şeyde de kalmamış

Neyi neyle karıştırsam da, neyi nasıl etsem de bulsam devasını

Yaşanmışlık, onca enine boyuna

O da deva değil ki, kendin bile bilemedin ki, bilmezler ki

Nerden bilsinler ki, onca ayrın gayrın var onca gönül ehliyle

Bir türlü sığdıramadım kendimi, ehil değilim ehil!

Aldanıp dönerler işte böyle bezgin. 

Debdebe

Kaç sabrı sınamıştık da adam olamamıştık?

Üç beş yokluk mu elzem etmişti bu kederi?

Ne diye bolca dağıtmıştık sevgimizi de bize kalmamıştık?

Oysa başkalarının sığıntı düşüncelerini dinlemeyeli olmuştu baya

Günlerden sefa, aylardan bolluk

En geniş zamanlarım, sevdiğim eylüllerim geliyor

Ardı karanlık ya neyse

Bu eksik itikatla yarına güvenimin kalmadığı da oluyor

Dışarıdan bakınca bu karışıklık, içimdeki debdebelere gebe

Silkinmek lazım diye onca bağırırken etrafa aynı kalır bulmak kendini, komik

Hep böyle bir savaş ardı korku önü ümit 

Neşriyat

Elbette, maneviyatsızca kudururken geceler

Uslanmayacaksın bilirim, neyin zannı beyaz elbisene vuran gölge?

En doğru muhakemeni en son ne zaman yaptın da

Dosdoğruyum dersin

O ise eğri büğrü, yoktur tövbe tastamamım

Kaç yoksunluk çektim, neyde eksiktim bende bilmem

Böyle

Sığıntı fikirler erbabı

Tükenecek elbet yazın sıcaklığı

Yalnız kalmaların anlamlanacak

Kendine inanmamışlığın safsatası

Seni, bizi, etrafımızı yakan

Yaşanmış onca’ların kokusu etrafta, sıcak yaz gecelerinde

Tütsülenmiş hayaller dimağını yakarken

Unutmamışlık, sırılsıklamlık, delilik belki de

Sıyrılamadığın deliliğin, mükemmeliyetçiliğin belki de

Hangi hadsiz düşe kurban edilmiştik

Farklıydık, sıradanlığı etraflıca düşünürken

Ummazdık, bile bile inanırken onca geleceğe

Bir gün bir gün sığmadığımızda

Oysa eşe dosta da haber etmiştik,

İnanırken buluveriyor insan işte kendini böyle. 

Pespayelik

Ellerim katran karası

Toprak var avucumda

Ziyaret deyim umulmadık dünü

Hep içinde olmak isterken bugünü

Ya gerisinde kaldım ya da hep ilerisinde

Onca gelecek varken bu durgunluk niye?

Sabırsız kaçmaya yakın, sırf anlamasın diye

Kanun gibi hükümleriniz le

Benden medet uman gururunuzla

Sırf daha zaman var diye

Beklettiğiniz yarınlar, saf hayaller değil artık

Bırakıp da gidebilirdiniz

Hangi mertebenin insanlarıydık ki

Bu çirkef bezeli yollarda pespaye olabildik

Güzel bir ruh lazım azizim, tertemiz de bir kalp 

Kaygısız

Bayağı bulunup atılan eşya misali

Bulup çıkarıverdi en derininden sandığın

Öylesine değildi, nasırlı ellerin oyması

Amaçsız hangi güneş doğmuş ki ufuktan?

Böyleydi, unutmaktı mubah olan

Dert edinircesine durduk yere öylesine

Bedbaht lığımıza üzülürken

En basit şeylerin bile tarifini yapamazken

Sırasını, yılını, umudunu bile kaybederken

Dile Şiraz Eden Her Söz Gül Kelamı mıdır?

Bir deli cesaretidir koptu gitti koynumdan

Fikirde kalacağına zikirde kalsın dedim

O kadar da takardım ki mantığına, sıradanlığına

Geçmesin isterdim eylüller

Ve yazın içimde beliren o coşkunluk

Mütemadiyen yaşardık efendim

Dile Şiraz eden her sözü gül kelamı sanırdık

Hatta muştuluk verir gibi beklerdik, çocukça

Belki

Yarıda kaldı hevesler

Timsali gibi o günlerin, her anı her anlatışımda

Bir bir hatıramda

Biter mi sandık, öyle kolay

Yaşanır mı diye yaşar mı insan? 

Oysa bile demeden, bir iç bile çekmeden

En güzel zamanlarımdı, bunu güzel belledim.

Bir daha demeden, beklenti içinde dahi olmadan

Kaç belkili anım oldu kim bilir?

Gözlerim kapalı yine çıkarım karalığa.

?

Hangi misale sıkıştırdılar bizi acaba?

Hangi dile peyda olduk?

Bilinmesi ne mümkün, kimin dilinde, hangi duada geçtik?

Kimler ayıpladı, kimler güldü arkamızdan?

Hangi bizi, hangi romana benzettik?

Hangi şehirdi en çok sevdiğimiz?

Hangi şarkıydı en çok söylediğimiz?

Dünlü mutluluklar mı sardı bizi bilmeden?

Tanıdık Bir Dost Gibi

Kıskıvrak yakalandık, dökülmeye yüz tutan dilimizdeki hecelerle

Uğruna inanmışlığın verdiği, üryan iç kabarmasıyla

Sırf ‘sız’ ekini çok kullanıyorum diye kendime kızmalarımla

Böyle olduğu kadarıyla, yâd edebildiğim hatıralarımla

Yarına uzanan umutvari deli bıçkınlığımla

Onunla bununla tüm pespayeliğimle

Apaçık penceremde sabahın güneşiyle

Dün yazdığım şiirimle

Geçmişteki günahlarım, gelecekteki sevaplarımla

Hiç aklıma düşmezken bir anda

Usul usul bir şeyler yapmaktan çok beylik laflar etmeyi seven kibrimle

Dilimde peyda olan ortaçgil şarkımla

Ummadığım anda öyle bir yakalanırım ki kendime

Hiç utanmadığım, hiç tanımadığım kadar kendimi.

Boşluklar

Kemirir bazen güzel anılarını içindeki sızı

Hissedemezsin, sorgular bulursun hayatı

Boşluk, mutsuzluk, umutsuzluk derya deniz

8 kollu bir ahtapot gibi fikirlerin ardında bıkkınlık sarsar omuzlarını

Bağlanamadığın amaçlar, okuyamadığın kitaplar vardır.

Ne için dersin ne için bu tantana

Oysa herkes mutlu, daha demin gördün parka dolaşan mutlu aileyi

İçinde büyüttüğün kaçma hissini bir kere daha en derinden tatbik edersin.

Bu sıyrılma anlayışı neyden gelir ki?

Niçin sarpa sarar insanı olduk olmadık?

Bırakamadığın sigara gibidir illet.

Bizim umutlarımız hiç eksilmedi azizim.

Umutla uyandığın bir sabah elbet gelecek.

Kaçıp gitmeden, elindekilerle kurabildiğin bir hayat.

Mevzu bahis o günün ne zaman geleceği. 

Hep Haklıydım

Anlamak için kaybettiğim vakitlere yazık.

Boşuna demedim herkesin dereden içtiği su farklı.
Niçin anlatma hevesine düşerdi ki zaten insan?

Biz değil miydik ki en acılı sonatı kol kola okuyan?

Neydi bizi ayıran?

Hangi bedbinliktir ki hayat hevesinden soğuttu bizi?

Sordum hem de onca inada inat.

Meşakkat'ime anlam verememiş ki, dünyalık derdimi anlasın.

Boş bir zahmet uğruna mı dayandın, sefası elbet yakın.

Yalnızlık benim, çokluk sizin olsun.

Elbette anlaşılacağım!

Sabahın seherinde haykıracaklar beni.

Tutunamayanların önderi. 

Ucuzdu Hayatlar

Metanetsiz kapkara yüzleri vardı.

Karın doyurma cefasına heyhat

Umutlarının karası mıydı ki yüzlerine çalınan?

Elden ne gelirdi ki üç beş kuruş uğruna satılmıştı ömürleri

Acıdan sızlamaz yürekliler, yazdı alın yazınızı

Kaç hikayelik ömürlerinizle, arkanızda bir yas bırakıp gittiniz

Özlediğiniz adalet, alacağınız hak ile birlikte gittiğiniz.

Olamamak

Kaç sırtlı bir geminin, kaç yüzlü insanları.

Oysaları yok, sevmemde ben.

Dimdik, vakur bakışlar.

Küçümseyici, alt edici gülüşmeler.

Kokusunu duyarım ben bu duyguların.

Yoğurduğum kelimelerin harici, duyguların.

Bilmeden yaptığım büyü gibi.

Sırf uysun diye düzene, kaldıramadığın başların.

Ve yine sırf bizler olmak adına karşı çıkamayışların.

Bin gün bir pişmanlığın peşinde, bir günlük bin pişmanlıkların.

Olamamaktan geçemediğin yolların.

Olasılığı dahi ihtimal ettirmediğin korkuların.

Yüzleş artık ve savaş. Ömür kısa.

Mütemadiyen Yalnızlık

Şefkat var damarlarında insanoğlu, kaskatı kesilemiyorsun öle

Oysa kaç zaman oldu, kuru ahengindesin hayatın.

Kapkara dinginlikte mütemadiyen,

Kaçmak, oysa kaç kez denedin, olmadı busun işte.

Uğraştığın, boğulduğun, kendi atalet denizin.

Silkindiğinde oldu, seversinde mütemadiyen güçlü görünmeyi.

Napacaksın, hangi metanet seni başkası olmaya itecek.

Uzak olduğun onca insana, onca yüzü sen mi çevireceksin?

Var mı bu güç sende, neyin tereddüdü seni titreten?

Üzmek! Sevmezsinde sen, mayanda yok.

Fakat yaptığın? O sayılmazdı muhakkak, en çok cepheyi kendine açmıştın.

Peki, bu içten gelmeler, niçindi ki savaşların?

Boş bir gaflet uykusu gözünü açtırmayan, böyle diyeceksin belki yarın.

Kimin sözünü dinledin ki kaçtır yaşın! Hep sen bildin.

Hep sana kaldı bilmek. Zor zanaattı bunu ufaktan öğrenmek.

Doldurmaya çalıştığında buydu asıl.

Kaç fırsattı ki aradın, bulsan durmazsında bilirim.

Hep güçlü, en güçlü olduğun gibi, tek başına hissedeceksin rüzgarı yüzünde.

Sadece sen bileceksin duygusunu, hüzünlü yanı da bu.

Aynı metaforlarla yazdığın onlar gibi, sıkacaksın onları kendinden olduğu gibi.

Amacım da farklıydı ki, umursamaz olmam hak.

Sır

Bitirildi, yitirildi, gidildi.

Delirildi, sevildi, ne verildi.

Ne denirdi, biteviye denildi. 

Eksik

Eksiktik işte, hep bir eksik

Vardı, onca şey vardı. Şükür!

Ama bir şey eksik

Neydi, kaçtı eksik

Kaçtı bilemedik ne eksik

Durduk dinlendik, döneceğiz yine biri eksik

Sabah kalktım, umudum eksik

Gece yattım, kalktım düşüm eksik

Sürün den kurbanda kestiğin, koçun eksik

Aha bak yazıyorum, sona gelecek o güzel kelime eksik

En olur yerde edemedin bak, dilinde küfrün eksik 

Kapalı Kapılar

Özenilirdi zamanında onca varlığa.

Bedbahtlığımızdan öte kaldı mı ki artık huzura özentimiz.

Hesap etme hevesinde değildik hızlıca bastık geçtik basamakları.

Tatlar ise aynı mayhoşlukta, hatırlayınca boğazına düğüm.

Teklik zulüm, oysa bilmezdik kıymetini varlığın.

Özgürlük adı altında yazdığımız manifesto gibiydik.

Timsali olacaktık onca çocuğun, peki bu halde mi?

Neyi arzulamıştık, hangi bencilliğin kalp ağrısına düştük?

İstermiydik ki kelime ve hayallerin ötesinde olmayı?

Korkulmuştu bir kere ağu’lu meyvesinden zakkumun.

Oysa tadı damağımızda cennet meyvesinin.

Gayrı biz günahla sevabı bilemedik. 

Gerek Sen, Gerek Ben

Öyle gerekti. Bur da işler böyle yürürmüş böyle yapmak gerekti.  

Gerekti, en uzağından bi on bin fersah kaçmak gerekti.

Gerekti, sıraya koymadan karman çorman yaşamam gerekti.

Gerekti, yanlış yapmaktan korkmadan üzerine gitmek gerekti.

Bazen de öylece susmak gerekti. 

Kaçtın!

Kaçtın?

Yaşın gibi ürkekti gözlerin, sahi sen kaçtın?

Kaçtın!

Yanmak istemezdin, öğlen güneşinden kaçar gibi kaçtın.

Yaştın!

Onca ham söze analık ettin, daha yaştın.

Kaçtım.

Onca söz zor geldi de arş-ı ala’ya kaçtım.

Düştüm.

Sıradanlık yağdanlığından bir damlaydım düştüm.

Düştüm.

En güzel yerinde uyandığın için düş’tüm.

Piştim.

Ey imanını sevdiğimin insanı, onca yıldan sonra piştim. 

Vaktiyle Kaç Kez Sınandın.

Sen şimdi hesapta soramazsın.

Yağmurunda gecenin tek başına dolaşırsın.

Düşünürsün, bilemezsin kaçıncı ayın dasın.

Doğru mudur yaptığın dışında mısındır hayatın.

Elinde olmadığından umutsuz sundur, kızarsın.

Dilinde adı, durmadan anarsın.

Ah o kaçıncı gündü acılar içerisinde kıvranırsın.

Vay be der günün birinde, unutmaz anarsın.

Kıymet

En değeri bilinmez denklem. Ey kıymet neyin değerini kime verirsin? Kimin değerini neye verirsin? An gelir sabah olur kimi kimden beklersin?

Zamanında bilinseydi değerin hiç ah olup düşer miydin dilden? Oysaki en meftun bendim, hangi ara bilemedim kıymetini.

Hangi zabıtta tutulmuştu da onca sözü bir bir sıraladılar sinem’e. Ey gururu kırılmış, incinmiş, bedbaht ruhum zor yollardasın.

Zor gelince atalete vururdun kendini, miskin bedenin ruhunu dinlemeyi ne zaman bıraktı ki? Oysa içindeki nefesten gerisi teferruattı.

Bilemedim ne yaşamayı ne yönetmeyi. E hani hatalarla öğrenecektik yaşamayı?  

Kaç?

Kaç güne bedeldi o anlar, kaç yıla eşdeğerdi? Kaç ses duymuştun, kaç yaşındaydı? Kaç tahammüle gebeydi, kaç kez yaşamıştı hayatında sere serpe ege güneşini doyasıya damarlarında?

Sen o değildin, o sen. Yarım yamalaktı bildiğin. Tatbik edemeyeceğin sözleri, istemediğin şeyleri vardı. Beyazın karaya sevdası gibiydi. Kaç git gelli bir denklemdi ki bu.

Pişmanlık hissi damarlarında evveliyatını sevdiğimin insanı. Bile bile gülmekte, seve seve ölmekte hepsi mubah sana.  

Yani?

Son sesi vermiştik oysa! Ne mutluyduk. Ne eğlenirdim, kaç yaşındayımdır hiç tatmadığım kadar. Bilmez hiç bilmez, can yanar duymaz hiç duymaz. Anlamı diye hayatın o kadar zamandır tüttürdüğüm onca sigaramın dumanı gibi, elveda ya mahsus utangaç sabah yeni kalkmışlığın verdiği ürkeklikle geçti zaman. Bir ben bir ben bilirim sabah boğazımdaki tadı. Hesap tutmadan doğru oldum, beklide vasiyetti bu bana, omuzlarım kaldırmalıydı ki masumda değildim. Kaç küfre yenilmiştin ki hayatta gülen bir yüz nasip ettin.  Saf, duru, özlenmiş onca şey varmış hayatta.

Yaşamamışız ey azizim, olmayanı var etmişiz hayalimizde. Tut ki geri geldi zaman aynı hatalara tutulacağını bile bile gark olacaksın. Ey kalbi çürümüş insan yalan sözlere imanın ve itikat’ın hep tam.

Dokunmayı sevdiğin hayatlar da emrivakilere yer olmadı, oysa çok istemiştim. Kelimelerde asmak istemezdin yüzünü, doğru gibi hiç olmamış gibi. İlk güncesine mubahtı son günü gelişi.   

Aforizmalarım

Çıkmaya razı geldiğin onca yokuşun başında bulabildiğin en değerli yaşanılası hayalini düşünmelisin, ortasından sonra geri dönmek insana zor gelmez mi? bunu düşünmelisin. Hayattaki korkularını göz ardı edebilip, sadece umulanı vermek için kendi mutluluğunu feda edebilecek misin? Bunu da düşünmelisin. Zaman kıyas götürmez şekilde ilerlerken neyi bildin ki geçmişte? Geleceğini öngörebileceksin. 

Ah ahmak insan oysa öle karmaşık ki hayatın, sırt üstü havuza bırakır gibi düşüncesiz nasıl bırakabiliyorsun kendini. O kadar da eleştirdiğin onca sözünü nasıl yutabiliyorsun kuyruğunda aynı acıyı hissettiğinde. Anlamsız onca sözü edip, nasıl anlamalarını bekleyebiliyorsun.

Öyle karışık ki o küçücük beynin hangi savını hangi kanuna bağlayabiliyorsun? Öylesine döndürürken devranı nasıl aynı kalmayı umabiliyorsun. Çok şey istiyorsun insan evladı, bütün yalanlarını hangi renkli kâğıtlara sarmayı umuyorsun.

Deşilen yaraların gün gelip acıtacak belki canını düşündün mü napacaksın o zaman? Ya farklı olmak istersen, ya düşüncesizce yürüdüğün yollar pişman ederse seni. Nasıl vereceksin kendine bu hesabı. En çok kendine sırtını dönen sensin, duydun mu en son kalbin ne anlattı sana?

Kendini mutluluğun o bitmeyecek sefasını sürerken düşün, kıymet bilmeyi denemedin ki hiç. Sadece içinde bulunduğun mutluluğa attın kendini. Vebalini çekmek ağır gelir diye en son neyi yapamadıysan, yediğin tokatta gelecek gözünün önüne.

Sen düşünme acı çekersin, bu çektiğin acı bilerek nefsine verdiğin cezalardan çok öte olacak muhtemel. Peki, bilmediğin ile nasıl gitmeyi planlıyorsun, gittiğin ilde çektiğin dert seni ne kadar sen yapacak, oysaki sen kaç zamandır çektiğin yoksunluklara rağmen kendini pozitifleştirdin, her rüyanı hayra yordun. Niye kendinle çelişmektesin şimdi? Doğruyu yanlıştan ayırt edebilip niye yanlışa koşabilecek gücü kendinde bulabiliyorsun? Sana öğretilmeye çalışılan onca söze ben bunu daha önce duydum deyip kulak tıkadın ki şimdi tek başına düşüncesiz kalıp yalnızlaşıveriyorsun böyle.

Bir şeyler anlamayı ummak için okuma beni, arada bulabileceklerin bir iki düşünce parçacığı gerisi benim fikir kusmuklarım. Deliliğe bu kadar yakın olabilmek seni korkutur, yatağında gözlerin kapalı düşünmelisin beni.